Hoe Mijn Kind De Feestdagen Voor Mij Veranderde

Jaren geleden, toen ik nog thuis woonde, vierden we Sinterklaas en Kerst. Met Sinterklaas maakten we altijd suprises en een gedicht.
Mijn vader, die twee rechterhanden had, maakte altijd de allerbeste surprises. Soms maakte hij zelfs helemaal iets van hout!

Maar naarmate ik ouder werd gingen we steeds meer Kerst het leukste vinden, en uiteindelijk stopten we helemaal met Sinterklaas vieren.

Kerst bleef wel leuk, maar ik merkte wel dat het leven druk was, als musicus de tijd rond Kerst sowieso druk was, en eigenlijk was het meer een afterthought  dan dat we er echt mee bezig waren.

En toen kreeg ik een kind. En in ene ging, door haar ogen, de magie voor mij ook weer leven. Wat een prachtige tijd! Wat een fijne warmte en gezelligheid!
Luidkeels werden er weer Sinterklaasliedjes gezongen. Ik stopte met werken met Kerst, omdat ik mijn gezin belangrijker vond. De Kerstboom werd vroeger en vroeger opgezet. Reikhalzend kijken we uit naar 1 december, als we weer kerstliedjes mogen draaien.

Ik ben een echte soppy fool geworden als het gaat om december :-)

Ik heb het nooit een fijn idee gevonden te liegen* tegen Sophie, dus vanaf het moment dat ze gerichte vragen ging stellen over het wel - dan - niet bestaan van de Sint wist ze hoe het zat.
Daarvóór vertelde ik haar dat Sinterklaas een hele goede heilige was, die kindjes kadootjes en eten bracht op 5 december, en dat daarom de kindjes nu nog steeds kadootjes krijgen.
Zo kon ze geloven, zo lang ze wilde. Dat duurde maar net aan tot ze 5 was, want ze denkt altijd diep over dingen na.

Maar het leuke is dat daarna de magie haar net zo hard greep als ervoor! Nog altijd vond ze het geweldig dat er zomaar een zak met kadootjes voor de deur stond, zelfs al wist ze dat buurman Dick die daar neerzette.

Dus nu zijn we nu. 2018. Sophie is 9. De magie zal haar niet meer zó lang grijpen. Dus ik geniet. Heel hard.
De adventkalender met snoepjes en kleine kadootjes stond half november al, en ik zag haar er regelmatig verrukt naar kijken. Vierentwintig laatjes, helemaal voor haar! Op 1 december was ze al vroeg wakker (wij alleen niet, dus ze moest toch wachten, hihihi) zodat ze het eerste laatje kon openmaken.
De hele voorbereiding vind ik zo leuk. In november al kadootjes bedenken en lekker kneuteren. De voorpret is vaak minstens net zo leuk als de gebeurtenis zelf, toch?
Gisteravond heb ik de laatste dingen ingepakt, en vanmorgen heb ik gecrea-beaad met gedichten, die nu achter mij gezellig liggen te zijn. Ik kan ze tot half drie laten liggen (want dan komt Sophie thuis), en daarna mogen ze naar boven, bij de stapel kadootjes, verborgen onder een deken in onze slaapkamer.
Morgen komen dan mijn moeder en haar hondje en dan gaan we vieren. Samenzijn. Warmte. Liefde.

Ik heb er ontzettend veel zin in :)



*Dit is mijn gevoel hè, iedereen heeft het recht om daar volledig anders over te denken en te handelen zonder enig oordeel mijnerzijds