Hoogbegaafd: mijn verhaal

Zo. Da´s nog eens even een titel hè?

Het is een beladen onderwerp. Er zijn een hoop mensen die het allemaal maar onzin vinden. Er zijn ook een hoop mensen die vinden dat het niet nodig is om labels te plakken. Er zijn helaas een hoop vooroordelen. Een hoop ¨doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg¨.
Maar er zijn ook een hoop mensen die ermee te maken hebben, hetzij zelf, hetzij bij hun kinderen. En wat nou als je simpelweg anders in elkaar steekt dan de rest, omdat je een hoog IQ hebt? En voor die mensen, én wellicht om meer duidelijkheid te scheppen voor de rest, wil ik er toch over schrijven. Daar heb ik vast meer dan één blog voor nodig, maar hee, je moet ergens beginnen ;)

Hoogbegaafd betekent, enigszins simplistisch gesteld, dat je een IQ hebt hoger dan 130. Dit is de hoogste 2% van de bevolking. Dat betekent dan weer dat 2 van de 100 mensen zo´n hoog IQ hebben.

Dit wordt gemeten met een IQ test. En binnen die test zijn een hoop catagorieën. Zo wordt de verbale intelligentie getest, het ruimtelijke inzicht, de snelheid waarmee iemand nadenkt, het geheugen, etcetera. Zo krijg je in zo´n test een hoop informatie.

Soms is het overduidelijk dat iemand hoogbegaafd is en soms een stuk minder. Vaak ook laten kinderen het amper zien, maar heeft het wel een grote impact op ze, waarvan de omvang soms pas als volwassene helemaal naar buiten komt. Ook zijn er grote verschillen in talenten binnen de hoogbegaafden, net zoals bij ¨gewone¨ mensen.

Laat ik maar eens beginnen met mijn eigen verhaal. Ik vind dat een beetje spannend, omdat ik niet persé in dat hokje hoef. Laten we wel wezen, ¨hoogbegaafd¨ is bíjna een vies woord. Maar omdat ik dit een Heel Belangrijk Onderwerp vind is het denk ik belangrijk voor het perspectief om een stukje persoonlijke geschiedenis te gebruiken. Als je wilt dat mensen iets begrijpen, moet je het ook durven uitleggen.

Ik begon met lezen en schrijven toen ik 2,5 was. Natuurlijk heb ik dit stukje van horen zeggen: mijn moeder vertelde me dat ze doorkregen dat ik kon lezen toen ik op weg naar de stacaravan de plaatsnamen van de borden las. Eerst dachten ze nog dat ik die gewoon uit mijn hoofd kende omdat we daar vaak reden. Maar, toen we wat later naar familie in Enkhuizen reden, deed ik het nog.

In de kleuterklas vonden de kinderen het nog hartstikke leuk, dat ik al kon lezen en schrijven. Er werd me vaak verzocht om boeken voor te lezen. Pluk van de Petteflet was een favoriet.
Ik zat trouwens maar een jaar in de kleuterklas, want het jaar erna ging ik naar groep drie. Ik had toen een hele fijne juf, de kinderen in de klas hadden nog weinig door, het ging best goed met me. Op mijn zevende werd ik getest en was ik officieel ¨hoogbegaafd¨.
In groep 5 ging het echt mis. Ik was zeven, de rest van de klas acht of negen, en er waren nul voorzieningen voor kinderen die voorliepen. Je werd gewoon geacht mee te doen met de rest van de klas. Ik had een leraar die me echt helemaal niet begreep en snel boos werd als ik iets deed wat hij eigenwijs vond overkomen. Eerder hoorde ik al niet zo bij de groep maar nu begon het pesten echt.
In groep 6 werd besloten dat ik eigenlijk al naar de middelbare school moest. Ik was 8. Mijn moeder was het hier (Godzijdank) niet mee eens, dus ging ik na groep 6 naar groep 8. En ik was 9 toen ik naar het VWO ging.

Mijn middelbare schooltijd was een hel. Ik was drie jaar jonger dan andere kinderen, ik begreep nog steeds alles veel sneller dan de rest, maar er werd nog altijd niets aangepast: ik moest mijn tijd simpelweg uitzitten. Ik was zo jong, dus ik werd verschrikkelijk gepest. Het waren ontzettend eenzame jaren.
In vier VWO kwam alles tot ontploffing. Ik zat in een afschuwelijke klas, met veel zittenblijvers en herrieschoppers die soms wel 18 jaar oud waren. Ik was 13. Het gepest was schrikbarend. Ik liet mijn boeken dat jaar dicht, tijdens de les verschool ik me in mijn eigen wereld, ik maakte puzzeltjes en gedichten en tekeningen.
Op mijn tussentijdse rapport kreeg ik het voor elkaar om 23 tekorten te hebben. Klassiek onderpresteren, in dit geval om een uitweg te vinden. HallelujaenloofdeHeer: ik bleef zitten en kwam in een prettigere klas. Ik leerde intussen om simpelweg zelf het hardste te lachen om de pesterijen en een grote dikke muur om mezelf heen te zetten.
En zo bleef het tot ik eindexamen deed op mijn 16e.
Ik was natuurlijk enorm beschadigd (ik ga niet in op details wegens te persoonlijk) en het kostte me járen om te leren weer mezelf te kunnen en mogen zijn.

Mijn verhaal is maar één verhaal. Ik ken er vele. Allemaal voorbeelden van wat er gebeurt als je hoogbegaafden niet begeleidt, als je van ze verwacht dat ze ¨gewoon doen¨ net zoals de gemiddelde kinderen.
Terwijl ze simpelweg ánders zijn. En dat dus ook zouden moeten mógen zijn.
Ik heb het in elk geval overleefd en ik ben uiteindelijk redelijk ¨gelukt¨, en dat is allebei niet vanzelfsprekend. Mijn verhaal heeft een happy end.

Degenen die mij kennen, en ik hóóp ook de mensen die meelezen met mijn blogs, weten dat dit mijn verleden is en ver van me af ligt. Ik heb het verwerkt en mijn Leven begon ongeveer rond mijn 23ste. Het verleden maakt je mede tot wie je bent, maar hoeft je tegenwoordige tijd niet te bepalen.
Ik heb de mazzel dat ik een onverbeterlijke optimist ben en een sterke geest heb. Die twee dingen hebben me ver gebracht. En ik had de muziek, waarin ik me kon uiten. Dat heeft me zeker gered.

Ik geloof dat we allemaal ons eigen pad te lopen hebben: een pad dat ons vormt tot wat we nu zijn. En wat en waar ik nu ben, is denk ik precies wat en waar ik moet zijn. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn leven, met mijn gezin, met mijn familie en vrienden en ook met de kennis en wijsheid en empathie die zoiets oplevert.
Maar dat neemt niet weg, dat ik het graag andere hb´ers zou willen besparen, zo´n jeugd. En dat is waarom ik deze blogs wil schrijven. Binnenkort verschijnt er weer eentje: over aannames van mensen over hoogbegaafdheid, en waarom die niet kloppen. Lees gezellig mee, zo dramatisch als deze wordt het niet meer ;-)