Kind Met Muzieksmaak

Ze zit aan tafel. Ze was het hele weekend ziekjes en mag nog even een middagje bijkomen van het virus.

Ze maakt intussen haar huiswerk voor rekenen en vraagt me of ik muziek wil opzetten.

Ik denk: laat ik eens iets nieuws laten horen! Dus ik zoek op Spotify Bon Jovi op. Ik weet namelijk dat ze ¨Always¨ een erg mooi liedje vindt.

Het intro van het nieuwe liedje begint. Ze kijkt op en zegt direct: ¨Living on a prayer?¨

...

Ooookee dan!

She sits at the table. She was poorly the whole weekend, so I´m letting her get her strength back a bit this afternoon.

She´s doing her math homework and asks me if I´ll put on some music.

I´m thinking: let´s let her hear something new! So I look for Bon Jovi on Spotify. I know she really likes the song ¨Always¨.

The intro of the new song begins. She looks up instantly and says: ¨Living on a prayer?¨

...

Alrighty then!

No-Spend Maand

Na de shopping-extravaganza van afgelopen weekend én het feit dat er een ¨lekdetectiebedrijf¨ kwam (hierover later meer), ad €350 ex, zijn we deze week begonnen aan een no-spend maand.

Het idee kreeg ik van bloggers, en ik vond het een pracht-idee.
Zo´n maand is precies wat je denkt. Namelijk een maand waar in je niets uitgeeft, behalve dingen die echt moeten. We mogen dus nog wel eten kopen ;-)
Nou is november een grappige maand om zoiets te proberen, aangezien het bijna sinterkerst wordt. Maar toch.

Ik vind het fijn om bewust om te gaan met wat we uitgeven. Niet omdat we niets mógen, maar omdat het altijd mooi is om je af te vragen wat je je huis in wilt brengen. En omdat je met minder uitgeven ruimte creëert voor andere dingen, zoals zelf bedenken hoeveel je wilt werken.
En omdat ons huis vol zat is en er niet echt nieuwe dingen bij hoeven.
En vooruit, ook omdat de rekening alle tegenslagen van de afgelopen tijd niet erg leuk vond ;)

Onze valkuil is vooral wat ze noemen de ¨latte-factor¨. De latte-factor beschrijft wat er gebeurt als je elke dag een koffie koopt. Het kost steeds maar een paar euro, maar die paar euro per dag is per jaar in ene 1000 euro.
Nou kopen wij geen koffie, maar hebben soms wel de neiging om ¨dingetjes¨ te kopen. Een paar euro hier, een tientje daar... en voor je het weet ben je een eind verder.

Nou, dat gaan we dus deze maanden (want voor het gemak gaan we in december ook nog een beetje door) proberen niet meer te doen.

Deze week heb ik dan ook niets uitgegeven, behalve een paar slimmigheidjes: een paar práchtige nieuwe schaatsen voor Sophie voor sinterklaas, op Marktplaats voor een tientje. Een zakje lego, idem, voor vijf euro. Er is een doorzichtige kubus besteld in China voor een paar euro voor Ben, ook al voor de Sint. Zo spaar ik langzamerhand een mooie jute zak met pakjes bij elkaar.

Maar behalve dat, is de hand even helemaal op de knip, en dat vind ik eigenlijk best fijn. Want het is een positieve manier van kijken: wat heb ik nou echt nodig? En wat niet?

Eten is best duur bij ons, wegens voedselallergieën. Maar ook daar probeer ik eens goed naar te kijken.

Ik hou jullie wel op de hoogte over een paar weken. Kijk, als je het op je blog schrijft... is toch een extra stok achter de deur ;-)

Hebben jullie wel eens zoiets gedaan?

Waarom ik niet zo van Halloween houd

Ben vroeg het me gisteren. Hij weet namelijk best dat het niet mijn ding is, en hij vroeg zich af waarom! Voor hem was het iets waar hij in Engeland mee opgroeide. Niet trick or treating, zoals in Amerika, maar wel dingen als spinnen, spinnenwebben en zo.

Ik probeerde onder woorden te brengen waarom maar dat lukte niet zo goed. Maar vanmorgen las ik een artikel, en daardoor werd het voor mij helderder.

Van oudsher zijn er rond deze tijd feesten die te maken hebben met overledenen. Zo hebben we in de Katholieke kerk het Allerzielen en Allerheiligen. Maar daarvoor nog waren er feesten die te maken hadden met oogst en bescherming.

Samhain

Halloween is voortgekomen uit het Keltische feest Samhain. De Kelten in Ierland en Groot-Brittannië vierden dit feest op 31 oktober op de Keltische variant van oudejaarsdag. Op 1 november eindigde het oogstseizoen en begon de winter, en daarmee het nieuwe jaar. Met de oogst in de graanschuur en het vee in de stal was het tijd voor een feest. Om het einde van het jaar te vieren staken de Kelten grote vreugdevuren aan en voerden zij verschillende rituelen uit, waarbij waarschijnlijk mensen werden geofferd.

Zielen van de overledenen

Naast dit oogstfeest geloofden de Kelten ook dat op Samhain de ‘deur’ naar de onderwereld een klein stukje openstond, waardoor het voor de zielen van de doden, en andere wezens zoals feeën, mogelijk was om naar onze wereld te komen. Om deze zielen te eren werden grote feestmalen gegeven, waarbij plekken vrij werden gehouden voor de overledenen. Naast de zielen van de overledenen konden op deze dag ook slechte wezens als demonen door de deur komen, waar de Kelten zich tegen moesten beschermen door deze slechte wezens af te schrikken. Hier komt waarschijnlijk de traditie vandaan dat mensen zich verkleden op Halloween.

Bron: isgeschiedenis.nl

Later is dit vervolgens overgenomen en aangepast door eerst onze religies en vervolgens onze maatschappij en de commercie.

En daar ligt voor mij het probleem. Waar het van oudsher een feest was om dankbaar te zijn voor de oogst en onze overledenen te eren, is het verworden tot een ¨laten we lol hebben met enge dingen¨.
En dat gaat voor mij volledig voorbij aan de boodschap die het had, en ik vind dat niet zo respectvol.

Ik vind het altijd jammer als de reden, de ziel achter een feest wordt losgelaten en alleen de lol wordt gehouden. Zo ben ik dus ook geen grote fan van carnaval ;-). Ik hou van liefdevolle feesten met betekenis, die je viert met de mensen van wie je houdt.

In die zin zou ik dus een stuk liever Thanksgiving hier overnemen dan Halloween. Wat een prachtige gedachte is dat, een heel feest over dankbaarheid!

Sint Maarten is ook al zo´n schattig feest. Lieve kindjes komen liedjes zingen aan de deur met een lichtje en krijgen daarvoor dan een snoepje. Dat is iets waar ik blij van word :)

Nou ja, vandaar dus.

Een super vakantiedag in Haarlem

We waren echt zó zielig. Echt. Een héél zwáár leven. Mijn moeder en ik moesten namelijk de batterijen van onze telefoons laten vervangen. De mijne moest ongeveer drie keer per dag aan de lader.

Nu is het zo dat momenteel (t/m eind december) het vervangen van een iPhone batterij maar €29 kost in plaats van €89. Nogal de moeite! Zeker als je telefoon, zoals de mijne, elke dag 4 keer moet worden opgeladen ;-).
We wisten dat, hoe vroeger we er waren, hoe groter de kans dat ze ons meteen konden helpen, dus om half tien stond mijn moeder hier voor de deur.

Dus, je snapt, echt meeega zielig, wij met z´n drieën naar Haarlem, waar we van arremoe terwijl we wachtten dan maar gezellig moesten gaan winkelen. Hihi.

Nadat we ons hadden aangemeld bij de Apple Genius bar liepen we de Gierstraat in. Daar is namelijk een superleuk winkeltje, Eef&Co, en daar had ik theemutsen gezien.
Sophie vroeg, op weg ernaartoe: ¨Wat is een theemuts?¨ Mijn moeder antwoordde zonder aarzelen: ¨Ik!¨
Dat dus ;-)

Oei wat is dat een leuk winkeltje. Ten eerste vond ik direct de theemuts (en moest ik alleen nog bedenken welke kleur ik wou, hen die mij kennen weten dat dat nog geen sinecure is..), maar er waren ook nog allemaal andere gave duurzame dingen. Ik kocht drie DDDDD theedoeken (De Doek Die Direct Droogt), en ben benieuwd of die hun belofte waar gaan maken. En ik nam een lamswollen plumeau mee, die ik nu met mijn léven ga beschermen tegen rommelkonten in dit huis.

\

Ja. Ik kocht een groene. Staat mooi bij ons kleed. 

Ja 2: ik kocht blikjes. Oeps ;-)

Het was echt ontzettend gezellig. We liepen de hele stad door (een goeie dag mijnerzijds, met dank aan de osteopaat gisteren, yeah!) en keken af en toe in een winkeltje. Zoals ¨Tea, my dear?¨ in de Kleine Houtstraat. Ook al zo´n ontzettend leuk en origineel winkeltje. Je krijgt er een lekker kopje thee te proeven. En ze hebben dus leuke blikjes 😁

Mijn moeder kocht een práchtige armband bij Ananda (ook in de Gierstraat), en ook iets Waarvan Ik Niets Weet Maar Wat Wellicht Iets Te Maken Heeft Met Eind December. Het is ontzettend jammer, maar Ananda gaat weg, omdat de eigenaren met pensioen gaan en de investeerder die het pand bezit daarop voor de overnamekandidaaat de huur verdriedubbelde. Echt. Leuke mensen die investeerders. 

Natuurlijk liepen we de Lush even binnen. Dat kan gewoon niet anders. Ik kocht er niks, maar ik geniet altijd zo van de heerlijke geuren en de gezelligheid. Het is ook niet zo dat ik niets van Lush in huis heb ;-)

Daarna aten we een haring op de markt en we dronken iets bij Bagels & Beans. 

En zo konden we onze telefoons alweer ophalen en konden we blij en gelukkig terugkijken op een hele fijne vakantiedag. Haarlem is zo´n leuke stad en het gezelschap was natuurlijk ook geweldig. 

¨Vroeger¨, toen Sophie nog niet op school zat, deden we het best regelmatig, zo´n dagje Haarlem. Maar met de regelmaat van school en andere activiteiten komt het nu eigenlijk te weinig voor. Het was dus echt genieten en het voelde helemaal als Vakantie, Jieiehaaa! Getting my life back! 

Drie porties jaloezie

Een paar weken geleden hadden de buren opeens nieuwe jaloezieën voor hun voorramen. En ik vond ze mooi! Dus toen ik de buurvrouw sprak vroeg ik waar ze vandaan waren gekomen en ze vertelde dat ze ze bij de Kwantum hadden gekocht voor weinig.

Ik was daarna al eens gaan kijken bij de Kwantum, maar had nog niets besloten of gekocht, ook al omdat ik zo slim was om níet van tevoren de maat te nemen. Maar mijn timmermansogen bleken prima te werken: ik had in de winkel geraden dat we een 60 centimeter en een 100 centimeter nodig hadden, en dat bleek exact te kloppen. Tien punten voor Anke ;-) 

En toen wilde mijn moeder zaterdag even naar de Leen Bakker voor een stoel, en daarnaast zit in Alkmaar, ja je raadt het nooit... de Kwantum.
We bekeken de jaloezieën, en wat me er zo ideaal aan leek was dat ze wat breder waren dan de Luxaflex die we hadden, waarvan het schoonmaken namelijk echt een crime was. Deze jaloezieën waren 5 centimeter breed en hadden een brede verticale band. Makkelijker schoonmaken, én makkelijker om het raam erachter te openen.

Wit was onze natuurlijkste keuze (de buren hebben lichtgrijs, ik ben niet zo van het lichtgrijs persoonlijk). Maar... het is de keuken hè. Wit en spetters: niet een heel fijne combi.

Grijs dan? Hmmm... zie boven, niet zo ons ding. Maar er was ook antracietgrijs. Ik hou wel van antraciet, het is een warme kleur, en duidelijk niet zo besmettelijk. Ben dacht eens diep na en vond ook: antraciet.

Dus plotseling, op zaterdagmiddag, stonden we jaloezieën op te hangen in de keuken. Één van de twee ramen maar, helaas, de andere maat moest besteld worden.

Die avond keken we eens naar onze nieuwe jaloeziën en we werden er blij van! Het geeft een beetje de indruk van zo´n mooi luik aan een huis.

Gisteren, zondag, waren we vrij. En toen gebeurde er een typische Anke-actie. We waren namelijk bezig om de woonkamer goed schoon te maken, mijn moeder was er toevallig ook, mét hondje, en toen dacht ik: joh, moeten we misschien de ramen van de woonkamer ook eens vervangen? Geen overbodige luxe, de oude Luxaflex zag er echt níet meer uit:

Gelukkig is mijn moeder precies hetzelfde als ik: gáán met die banaan. Dus zij begon met helpen stoffen, terwijl Ben zich naar de Kwantum spoedde voor drie porties jaloezie.

En zo hadden we aan het einde van de middag plotseling prachtige raambedekking, waar we gisteravond echt met z´n tweetjes van hebben zitten genieten:

Kijk, zo gaat het nou altijd hier. Ben wordt af en toe helemaal gestoord van ons. Maar niet van het resultaat! ;-)
Nu dus even afwachten tot de laatste binnen is, zodat alle ramen weer mooi bij elkaar passen.
(Je zult meteen begrijpen dat ik dat echt helemáál niet jammer vind, want ik ben altijd enorm geduldig en neem uitgebreid de tijd voor alles... uhuh....)

Piano´s Die Niet Uit Kunnen

Sophie´s vriendin zit achter de piano in de woonkamer en slaat een toets aan.
¨Oh ja!¨ zegt ze. ¨Deze is altijd aan!¨
Ik kijk haar enigszins verbaasd aan en zeg tegen haar dat deze piano niet uit kan.

Ze kijkt me verbijsterd aan. ¨Maar gaat ´ie niet op dan?¨

De elektronische generatie...

Anti-ziekjes yummy smoothie

Ik was al helemaal trots op mezelf, want hoewel ik al de hele week een beetje snuffelig was kickte ik het schoolvirus tot nu toe heel aardig.
Maar na een paar wat te drukke dagen moest ik gisterenavond toch toegeven: ik voel me echt niet zo lekker.
Ik had vandaag zelfs nog wel een superleuke afspraak met een vriendin-die-ik-al-veel-te-lang-niet-gezien-heb, maar die ging ik maar even niet blootstellen aan de bacillen.

Dus ik doe vandaag heel lief voor mezelf en heb wat extra virus-killende-weerstand-verhogende dingen toegevoegd aan een overheerlijke smoothie.

Ook maken?

Je neemt voor een goeie grote smoothie (of twee gewone glazen):

* Een banaan;
* 200 ml (plantaardige) melk, ik gebruik rijstmelk;
* Bevroren fruit. Ik had kersen, perzik en mango. Maar je kunt er echt alles in mikken. (Probeer vooral ook eens avocado! Supergezond en maakt het heerlijk cremig);
* Een goeie dobbelsteen verse gember (ik had een vierkante centimeter. Verse gember is echt een mega-simpel ding om in huis te hebben. Het blijft namelijk eeuwen goed);
* Een halve theelepel vitamine C poeder (ik heb gewoon een grote pot voor weinig van de Tuinen. Ik denk dat het erg belangrijk is goeie kwaliteit vitamines te kopen, maar in het geval van vitamine C is het simpelweg ascorbinezuur. Kan niet zoveel aan mis dus);
* Evt. een kwart theelepel kaneel.
(Als je melk gebruikt die niet zoet is zou je wat honing kunnen toevoegen. Rijstmelk is van zichzelf al zoet)

Bevroren fruit hebben ze tegenwoordig in de supermarkten zo ontzettend handig in kartonnen pakjes. Ik ben fan!

Je mikt alles in de blender, laat even draaien en drinkt!

Gember is goed voor je weerstand, heb ik me laten vertellen. Honing is geweldig voor je keel en doodt nare beestjes, wat kaneel óók doet. Kaneel is ook nog eens goed voor je bloedsuikerspiegel.
En vitamine C werkt echt geweldig tegen virussen. En het leuke is dat je een teveel gewoon uitplast, dus kan je rustig doordrinken. Ik las een artikel van een epidemioloog die vertelde dat bij een eventuele pandemie vitamine C momenteel het meest effectieve medicijn zou zijn.*
Doordat er (plantaardige) melk inzit krijgt je een veel evenwichtigere afgifte van de suiker uit het fruit.
Omdat je het hele fruit gebruikt (en geen sappen) krijg je alle goeie stofjes eruit direct in je lijf!

En ook niet onbelangrijk: het is zo lekker, dat ik niet eens meer smoothies koop in de stad. Deze zijn veel lekkerder namelijk.
Oh en wil je liever ijs? Bevries dan de banaan eerst, dan heb je soft ijs :)

 Smakelijk!



*Ik ben zelf geen dokter of wetenschapper hè, ik herhaal hier alleen wat ik zelf heb gelezen/geleerd. Ik zou het dan ook niet als hard advies nemen in plaats van je eigen dokter, maar gewoon als raad. Ik heb vandaag even geen bronnen-opzoek-puf maar Google is je vriend ;)

Help, hebben we ons konijn overvoerd?

Ik dacht al een poosje... is dat beestje niet een beetje dik aan het worden?

Sophie, die stapeldol is op Vlek, is verantwoordelijk voor haar konijn en voert haar heel netjes. Ze krijgt elke dag hooi en mag elke dag loslopen. Alleen dat laatste: dat wil ze de laatste tijd niet zo hard. Ze vindt het wel prima in haar hok, en als het deurtje opengaat komt ze wél gezellig met haar hoofdje bij de ingang knuffelen, maar eruit springen: ho maar.

Een paar dagen geleden besloot ik de keukenweegschaal mee naar boven te nemen. Operatie Wegen Van Het Konijn kon van start.
Vlek houdt niet zo van opgepakt worden (zoals veel konijnen), maar vandaag moest het even. En ze moest ook nog in de bak van de KitchenAid, want dat was toevallig de grootste bak die ik kon vinden waar wel even een konijn in mocht zitten. Gelukkig is het een Heel Lief En Rustig Konijn en bleef ze nog zitten ook.
Ik zette konijn en bak op de keukenweegschaal, woog en verloste het konijn weer. En ik rekende uit. Oei. Ze weegt ruim 1700 gram. Ze hoort zo´n 1200 gram te wegen, toch, volgens de fokster?

Nou vermoed ik dat ze ook gewoon een wat groot uitgevallen mini´tje is, maar toch is dat denk ik wel een stuk teveel.
Dus nu is Vlek op dieet. Ze krijgt minder biks en (zoals altijd) volop hooi en gras. Sophie vond het maar zielig. Maar ze werd er ook bang van: ¨Gaat Vlekje nu dood?¨

Neuh. Vlekje gaat (hopelijk nog lang) niet dood, maar ze moet wel wat minder eten om een gezond konijntje te blijven. En misschien moeten we haar ook maar wat meer aanmoedigen om wél haar hokje uit te komen en rond te springen.

Arme Vlek.

Mediteren, hoe doe je dat?

Ik heb goed nieuws! Mediteren is (*drum roll*): zitten en stil zijn.

Nou, dat moet jij ook kunnen toch?

Kijk, je kunt en mag het zo spiritueel maken als bij jou past. Maar in de basis is dat wat mediteren is. Je zit en je bent stil. En daarmee gebeurt er nogal wat! Laat ik beginnen met een artikel waarin allerlei effecten worden beschreven, gestaafd door wetenschappelijk bewijs: https://www.hetkanwel.net/2015/02/13/14-wetenschappelijke-bewijzen-dat-mediteren-gezond/

Hoe pak je dat dan aan?
Ik raad mensen altijd aan om simpelweg te beginnen. Ik bemerk (sowieso voor mezelf, maar ook voor anderen) dat het fijn is als je er een specifiek plekje voor hebt. Maar als je dat niet wilt of kunt: ook prima.
Zorg er in elk geval voor dat je even comfortabel kunt zitten. Echt waar, je zult merken dat dat steeds makkelijker wordt. Toen ik begon met de Saswitha opleiding voor Yoga en Wijsbegeerte, in 2011, kon ik echt amper  tien minuten in kleermakerszit zitten. Logisch ook, want in de Westerse wereld gaan we al snel op stoelen zitten en ontwennen we het (en ik had erg last van bekkeninstabiliteit). Alles ging me na een poosje pijn doen. Maar al snel werd het makkelijker en nu kan ik eenvoudig langere periodes stil op de grond zitten, zonder enige pijn of ongemak. (Enne: ondanks wat fysio´s hadden gezegd over nooit herstellen kon ik na een jaar yoga-opleiding vrijwel alles weer :))
Dus ik zou zeggen: vertrouw erop en geef je lijf de kans om het te leren.
Ik zit zelf graag op een driedubbelgevouwen stoffen yogamat. Ik zit dan met mijn derrière (mensen die mij kennen weten dat dat deel van mij die naam wel verdient ;)) op het dikkere deel en leg mijn voeten en kuiten op een enkel deel. Je kunt ook een speciaal meditatiekussen kopen (maar eerlijk gezegd vind ik die krengen echt mega-ongemakkelijk zitten). Een gewoon kussentje of opgevouwen deken is dan ook helemaal prima.

Ik hou ervan om een kaarsje aan te steken. Ik hou sowieso van kaarsjes: ze zijn gezellig en ik vind het zelf ook fijn om ermee als het ware een scheiding aan te brengen tussen mijn ruimte en de rest van de wereld. Maar nogmaals: je kunt het zo spiritueel of zo aards maken als je zelf wilt. Doe wat voor jou goed voelt.

Dan ga je zitten, liefst in kleermakerszit, en je doet je ogen dicht.
Nou zijn wij nogal gewend aan Heel Veel Nadenken. Dus ongetwijfeld komen er direct allerlei gedachtes boven, al helemaal in het begin. Dat geeft niks. Je laat ze gewoon komen en je laat ze weer los. Een mooie analogie is om ze te zien alsof ze wolken in de lucht zijn. Je hoeft er geen oordeel over te hebben. Ze komen en ze gaan.
Ik vond het in het begin fijn om een speciale CD op te zetten (haha! Dat zegt wel hoe lang ik dit al doe: intussen zoek je even iets op op spotify...). Ik had er eentje met dolfijnengeluiden en wist ongeveer hoe lang de tracks duurden. Later stopte ik met CD luisteren en hield ik van de stilte.

Veel mensen stellen van tevoren een tijd vast, zetten een wekker of iets dergelijks. Ik heb zelf nooit een tijd gesteld die ik wilde of moest blijven zitten. Ik zat en zit altijd gewoon zo lang als goed voelt, zo lang als het duurt om de staat te bereiken die ik wil bereiken. Een staat van vrede en blijdschap. Hoef ik niet mijn best voor te doen, ik hoef er alleen maar voor te blijven zitten.
Soms is er frustratie. Dat mag er zijn. Boosheid. Verdriet. Het mag er zijn. Het kan harstikke confronterend zijn. Maar je blijft gewoon zitten en ademen. En dan gaat het beter.
Ik heb gemerkt dat het mijn grootste tool is in het verwerken van dingen. Zo zei ik een keer tegen Ben: ¨If you don´t know where to put yourself, put yourself on your yoga mat¨. En dat dat verwerken van dingen vanuit mijn kracht kan komen, in plaats van vanuit machteloosheid.

Hoe langer je dit doet hoe dieper het wordt. Hoe makkelijker het wordt om los te komen van wat ze in yoga zo mooi ¨The monkey mind¨ noemen. Hoe rustiger je hoofd is en hoe beter je kunt voelen.

Mijn allergrootste tip? Je moet het simpelweg doen. Het kost wat discipline om daadwerkelijk elke dag even te gaan zitten, maar 1 minuut gemediteerd is een stuk meer dan 0 minuten gemediteerd.
Je kunt jezelf eventueel een schopje onder je kont geven door een app te downloaden, zoals Insight Timer. Je kunt een meditatiecursus doen of filmpjes op YouTube opzoeken.
Maar vooral kun je vertrouwen dat als je simpelweg gaat zitten, de rest vanzelf komt.

Er komt vanzelf meer inzicht in hoe dit voor jou is. In wat het je brengt. Het wordt makkelijker om ook buiten de meditatie in een bewuste staat te zijn, waarin je niet de hele tijd gevangene bent van altijd maar terugkomende gedachten (het schijnt dat ongeveer 98% van je gedachten dezelfde zijn als die je gisteren had. Lekker nuttig dus.) Waarin het makkelijker is om bij jezelf te blijven, om rustig te blijven, zelfs als het stormt in de situatie waarin je je bevindt. Het wordt vanzelf makkelijker én duidelijker. En dan zie je ook wat de effecten zijn in je leven.

En stel je nou voor dat je die effecten maar stom vindt? Dan kun je er altijd ook weer mee stoppen ;-)

Wat mij betreft: of je nou een enorm nuchter en aards persoon bent die op zoek is naar wat meer relaxedheid, of je iemand bent die al veel heeft gesoulsearched en op zoek is naar verlichting?
Meditatie is letterlijk voor iedereen. Maak het niet te groot: zitten kunnen we uiteindelijk allemaal toch?
Ik heb ooit een schop onder bovengenoemde derrière gekregen om te beginnen. Wie weet kan ik die schop met dit artikel wel doorgeven :)

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!

Persoonlijk: Jaarthema

Een paar jaar geleden las ik op een blog over een jaarthema. Dit was een woord wat een thema beschreef waar ze zich dat jaar vooral op wilde richten.

Ik vond het een mooi idee en zo onstond mijn eerste jaarthema. Of eigenlijk thema´s, want ik koos er voor drie, waarvan er eentje ¨ontspullen¨ was. En dat hebben we echt gedaan dat jaar!

Nou betekent zo´n jaarthema natuurlijk niet dat je na dat jaar per se ophoudt met dat thema, en zo is er in huis nog steeds wel spul wat wellicht weg kan. Maar ons huis is echt heel anders dan een paar jaar geleden. Kasten zijn opgeruimd. De zolder is geen rommelhok meer maar een mooie yogaruimte. Er is een muziekstudio ingericht op de eerste verdieping en Ben heeft een kantoortje gekregen op de voorzolder. Heel veel zakken met spullen hebben het huis verlaten, én er komen er veel minder binnen. (Het schiet natuurlijk niet op om te ontspullen en tegelijkertijd nieuwe zooi te kopen hè)

Afgelopen jaar koos ik voor ¨mild zijn¨. En dan vooral naar mezelf, omdat ik de neiging heb de lat voor mezelf nogal hoog te leggen. Mild zijn in elke situatie. Niet overal meteen op reageren, maar even rustig laten bezinken. Geen paniek, alles komt goed. Zoiets.
Nou, dat heb ik geweten! Er is me heel wat in de schoot geworpen dit jaar. Maar ik mag geloof ik best trots zijn op hoe ik overal mee ben omgegaan, en omga. Ik sta echt op een andere plek dan ik stond.

En zo heeft zich nu al een eerste jaarthema voor volgend jaar aangediend. Namelijk: ¨loslaten¨.
Ja, ik geef het toe. I Am Anke And I Overthink Things.
Leuk hoor, zo´n hoofd dat het goed doet. Maar hoofden hebben doorgaans de antwoorden niet, die hebben harten namelijk in handen.
Je mag echt vertrouwen op je gevoel. Tenminste, het heeft het bij mij nog niet bij het verkeerde eind gehad, terwijl mijn hoofd dat niet kan zeggen ;-)
Maar ook loslaten wat Andere Mensen vinden. Ik mag míjn waarheid leven, en mijn eigen morele kompas volgen. Kiezen voor wat goed is voor mijn gezin, zelfs als iemand anders wellicht een andere keuze zou maken (of zou willen). Zelfs als iemand me misschien anders niet meer aardig vindt.
Niet constant prakkiseren of ik het wel goed (genoeg) heb gedaan. Ik deed mijn best (dat hoef ik niet los te laten van mezelf, perfectionist zal ik wel blijven ;-)) en dat is voldoende. Tuurlijk is het goed om te reflecteren. Maar na het reflecteren: laat het los.
Geen belang hechten aan wat ¨zou moeten¨. Maar alle energie richten op wat er echt toe doet. Mijn gezin, de mensen om me heen, mijzelf.

Dát is wat de afgelopen maanden me veel duidelijker hebben gemaakt. Maar ik weet ook dat het nog veel oefening vermag. Vandaar dat het een jaarthema mag worden.

Ik zou er haast een liedje van gaan zingen. Let it go, let it gooooooo....

Hebben jullie ook een thema, waarmee je aan de slag wilt?

De overheerlijke laatste warme dagen van de herfst

Nooit geniet ik zó erg van mooi weer als in de vroege lente en de late herfst.

De vroege lente, als het nog koud is. Het lijkt alsof de winter eeuwig heeft geduurd, nooit voelde de zomer verder weg. En dan in ene komt daar een warmere dag! Zo´n dag dat je net aan, in je trui, lekker in het zonnetje kunt zitten buiten. Je witte huidje lavend aan het warme licht, dat je maandenlang ontbeerde. Het is de fijnste zon van het jaar!

Dan wordt het echt lente en wordt het warmer, maar nog niet zó warm, dus je kunt lekker in de zon een boekje lezen, of net aan al in je t-shirt in het bos lopen. Heerlijk!

Maar zo´n lente voelt tegelijkertijd ook alsof er nog een oneindige zee aan mooi weer aankomt. Je hebt nog de hele zomer voor je, en nooit voelde de winter verder weg.

Totdat de herfst komt, en je bij elke warme dag weet: dit zou wel eens de allerlaatste kunnen zijn tot volgend jaar lente. De laatste keer dat ik in een jurkje of t-shirt buiten kan lopen voor de lange winter.
Dat zijn de momenten dat ik zoveel mogelijk wil genieten. Nog even een eindje lopen na het eten want het is nog licht. Lekker in de tuin zitten, in de zon die nu niet meer zo fel en warm is.
Álle zonnestraaltjes nog opzuigen, om daarna met een nog even opgewarmd lijf gezellig naar binnen te keren voor de echte herfst, en de gezelligheid van de feestdagen.

Dus vandaag gaan we lekker in de tuin en naar het herfstbos. Ik ben benieuwd met hoeveel blaadjes Sophie thuis komt ;-)

De voegwerk saga continues

De voegmeneer zou zaterdag beginnen met het opnieuw uithakken van de muur.
Omdat ik weet wat voor rotherrie dat produceert besloot ik om maar even briefjes te maken voor de huizen om ons heen, zodat ze wisten hoe het zat en waarom er alweer gehakt werd.

Sophie en BFF I helemaal gelukkig want die mochten de briefjes uitdelen.

Vandaag kreeg ik bericht. Voegmeneer is ziek en hij wilde volgende week zaterdag komen. Maar daardoor besefte ik me opeens iets! Zou hij van plan zijn alleen op zaterdagen te komen?
Ik vroeg het na, en inderdaad: hij wilde het op zaterdagen doen naast zijn werk doordeweeks.

Oei. Dat voelde echt helemaal niet fijn. In het beste geval vier zaterdagen, dat is te overzien. Maar, als het hard regent of waait (en het is herfst hè, even niet te vergeten...) valt er een dag uit. En voor je het weet ben je zeven weken verder en ligt al die tijd je gevel half open.
En onze weekenden zijn belangrijk voor ons. Het was geen eenvoudig jaar en ik waardeer meer dan ooit hoe fijn en belangrijk het is om tijd te hebben als gezin, om lekker rustig te kunnen opstarten, uitrusten en niet teveel te ¨moeten¨. Herstel kost tijd, liefde en aandacht.
Zijn andere voorstel was: tussen Kerst en Oud en Nieuw. Maar ook dat vond ik niet een heel fijn plan. In die week is namelijk bijna iedereen én vrij én in feestdagenstemming, kun je het dan maken om herrie te maken?

Okee. Ik zuchtte eens diep, want tegen mensen zeggen dat ik graag iets anders wil dan zij voorstellen is niet mijn hobby. Maar ik zette mijn assertiviteitsspier aan het werk, contacte de voegmeneer, en vroeg hem wanneer hij het achter elkaar kon doen.
Dat kon in januari. Beter! Het duurt nog wel lang, maar eind oktober beginnen plus zeven weken levert ook half december pas gevel klaar op...

Hij beloofde me vanavond te bellen. Ik hoop maar dat we een goede afspraak kunnen maken die werkt voor hem én ons.

En dan moet ik nu maar even nieuwe briefjes gaan maken... want als je eenmaal de buren hebt verteld dat er zaterdag herrie gemaakt wordt is het wel handig dat ze ook weten dat het uitgesteld wordt. Hebben S en I ook weer iets te doen joh ;)

Halve Marathon

Ja, ik niet hoor. In mijn dromen. Maar mijn echtgenoot? Nou, die heeft zich dus opgegeven voor een halve marathon.

Hij wilde het al een hele poos, zo´n halve lopen, maar het kwam er nooit van. Maar nu werd hem via zijn werk gevraagd of ´ie mee wilde doen met de Halve van Egmond in januari. Waarin hij kon kiezen of hij tien kilometer zou lopen... of die halve! 

Dus ik, wetende dat hij dat al jaren een keer wil doen, riep: DOEN!

Een halve marathon klinkt door de toevoeging ¨halve¨ zo onschuldig, maar is om precies te zijn 21,0975 kilometer hardlopen. Dat zijn éénentwintigduizendenzevenennegentig meters. Zeg 25.000 tot 30.000 stappen. Oef.

Waar hij de tien kilometer rustig ongetraind kan lopen (de mazzelkont), moet je zoiets als dit natuurlijk wel voorbereiden. Dus ik ik zijnde, wierp mezelf op als motivator, en googlede meteen een schema van twaalf weken voor het trainen van de 10 km naar de halve. En ik maakte, uiterst analoog, een blaadje waarop ik de trainingen schreef, zodat we kunnen bijhouden hoe snel hij loopt.
Kijk, zo heb ik tenminste íets nuttigs te doen als ik zelf niet kan meelopen 😁

Gisteravond was de eerste training. Veertig minuten hardlopen. Vrijdag heeft hij dan een intervaltraining en zondag de eerste duurloop. Het duurt een paar weken voordat hij méér gaat lopen dan hij tot nu toe al gewend was, dus het begin is nog vrij relaxed voor hem. Maar dan komt het... in week drie is de duurloop al 80 minuten!

Ik ben benieuwd hoe het hem zal vergaan de komende 3 maanden :)

Dat zijn linkerpijp en linkersok allebei hoger zitten op zijn been dan de rechter, is uiteraard een bewuste fashion choice. Dat dat even duidelijk is. 

Stress: een vernieuwd recept ;-)

Zo´n week dus. Ken je dat, als moeder* zijnde, dat alle verantwoordelijkheden soms zwaar op je kunnen wegen? Dan kun je nog zo zen, relaxed en accepterend proberen te zijn, soms overvalt het je toch.

Hier mijn nieuwe en geüpdatete recept!

Verwarm de oven voor op 500 graden.
Men neme een cup Belangrijke Gesprekken over kinderen op school, men voege 1000 dingen te regelen over van alles toe.
Dan een flinke eetlepel kinderen die niet lekker zijn, een eetlepel extra repetities. Goed mengen.
In een andere kom meng je intussen een cup muren die opnieuw gevoegd gaan worden zaterdag en een cup snelle tussendore doktersbezoeken voor jezelf. Voeg gerust nog wat extra ingrediënten toe hoor, alles mag bij elkaar. Dit recept kent geen grenzen!
Dan alles goed mengen in een grote kom en zie daar: Stress!

Je snapt, vandaag schakel ik wat hulptroepen in (halleluja voor hulptroepen!) en ga ik eens even lekker in het park dartelen, yogaën, rustige muziek luisteren en goed voor mezelf zorgen.

Toedeloe!


*Ik spreek hiermee even voor mezelf hè, ik wens hiermee niet te insinueren dat vaders en mensen die geen kinderen hebben geen stress kunnen ervaren :)

Mag je vragen naar iemand´s kinderwens?

Dit is nou typisch zo´n onderwerp waarover de meningen enorm uiteen lopen, dus ik dacht, hee, laat ik er ook eens iets over zeggen vanuit mijn ervaring :-D

Ik hoor vaak dat mensen met één kind heel snel gevraagd wordt: wanneer komt er een tweede? Dat zou ik zelf dus nooit doen. Maar ik moet tegelijkertijd zeggen dat ik daar zelf nooit last van heb gehad.

Toen wij trouwden was ik 22. Jong dus. Maar grappig genoeg dacht de halve wereld dat ik daarna wel gauw zwanger zou raken. Elke keer als ik zei: ¨oh, ik heb nieuws!¨ kreeg ik meteen de opmerking: ¨Je bent zwanger!!¨
Nou is dat echt wel een stomme reactie. Ik bedoel, zeg nou zelf, als je dan zwanger bent en je vertelt iemand dat je nieuws hebt, wil je toch niet dat zij al ¨Je bent zwanger!¨ eruit gooien?? Dat is jóuw nieuws! Ik zou dat dus echt nooit zeggen. Persoonlijk.

Maar goed, ik wilde dus nog lang niet zwanger worden, en ik vond het verder ook niet vervelend om dat te zeggen. Ik vind dat mensen best nieuwsgierig mogen zijn, en ik ben nogal van het ¨leven en laten leven¨.

Toen ik wel zwanger was geweest, werd al vrij snel duidelijk dat ik geen tweede kind meer kon/mocht krijgen. Ik had veel last van bekkeninstabiliteit (en nog altijd is dat niet helemaal verdwenen) en de fysio´s zeiden letterlijk: als je nu zwanger wordt kom je in een rolstoel. Tja. Weinig keuze dan... je kiest voor het kind dat er al is, die gebaat is bij een gezonde moeder!
Ik vond het niet altijd makkelijk, ik moest afscheid nemen van de wens voor een tweede kind.
Toen ik babykleertjes ging kopen met een zwangere vriendin stond ik in ene te grienen in de H&M. Maar toch heb ik het vrij pragmatisch opgepakt: ik heb een geweldig kind, ik ben moeder, maar vooral: ik accepteer het leven zoals het komt.
Ik denk dat ik het daarom ook nooit vervelend heb gevonden als mensen vroegen of ik nog meer kinderen wilde. Ik vertelde dan gewoon dat ik dat niet meer kon. Maar, ik kan me voorstellen als je bijvoorbeeld al 4 jaar in een IVF traject zit en niet zwanger wordt, dat zo´n vraag dan een klap voor je gezicht kan zijn. En precies daarom vraag ik er zelf niet snel naar.

Maar mag je het dan helemaal nooit vragen?

Ik denk dat er veel verschil is tussen of je iemand goed kent of niet. Persoonlijk denk ik dat het geen enkel probleem is om met iemand die je kent te spreken over dit soort dingen. Binnen een gesprek dat daarover gaat. Terwijl je iemand de ruimte laat om aan te geven dat dit een lastig onderwerp is.
Want stel je voor dat je helemaal niemand meer iets mag vragen uit angst dat dat toevallig een lastig onderwerp is? Dan kom je wel in een hele oppervlakkige situatie terecht. Ik ben ontzettend blij dat ik heb mogen meeleven met vriendinnen bij zwangerschappen, kinderwens, en ook bij onvruchtbaarheid.

Maar een (bijna) vreemde vragen naar een zwangerschap... ik doe het in elk geval nooit.
En laat ik dan meteen ook even noemen dat als iemand tegen mij zegt dat ze geen kinderen wil, dat ik daar nooit maar dan ook nooit iets over zou zeggen (of denken) als ¨Oh, als je ouder wordt komt het wel¨. Nee! Is haar keuze! En die is net zo legitiem als een andere.

Een grappige situatie hierin was trouwens de volgende. Ik was bij iemand die geen kinderen heeft. Ik maakte daarin de bewuste keuze om dat onderwerp met rust te laten. Totdat zij zelf vroeg: wilde je een tweede kind? Ik vond ´m erg leuk. Daarna ontstond een prettig gesprek over ons beider geschiedenis daarin.

Mijn conclusie? Wees sensitief. Zowel in de vragen die je stelt, áls in je begrip van vragen van anderen. Uiteindelijk heb je zelf een keuze in hoe persoonlijk je dingen neemt en hoe je dingen opvat en je aantrekt.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en visie!

Blokfluit: ze heeft het voor elkaar :-)

Het is haar gelukt hoor!

Drie maanden geleden gaf ze zichzelf spontaan en zonder al te kunnen spelen op voor het schoolorkest, je kunt hier lezen hoe dat ging. Heerlijk kind. Ze had dus een week of acht, uiteindelijk, om te leren blokfluit te spelen.
We hebben de hele zomervakantie bijna elke dag geoefend. Soms zij alleen, soms samen. En ze vond het superleuk!! Ik vond het ook leuk, want ik zag haar zelfvertrouwen en plezier, én haar muzikale kennis en inzicht groeien. Waar ze het in de eerste instantie heel spannend vond om een nieuw liedje te doen, begon ze te zien dat ze het heus wel kon en ervan te genieten. Ze speelt haar liedjes, maar ze pakt hem ook vaak om gewoon iets te verzinnen.

Enne... het is haar/ons gelukt! Maandag had ze de eerste repetitie en ze kwam enthousiast terug. Juf is ook enthousiast. En vroeg of ze in het volgende stuk sopranino* wil spelen.
Dat is dus de volgende uitdaging... tussen de regels door heb je vast al gelezen dat we wel houden van uitdagingen. We hebben tien dagen :-D.

Ik ben echt hartstikke trots. Natuurlijk is ze hartstikke muzikaal en gaat het haar makkelijk af, en daarmee heeft ze simpelweg mazzel. Maar ze heeft zich er ook gewoon echt voor ingezet. En dat vind ik echt ontzettend goed van haar. Trotse mama dus!


*Een sopranino is een kleine blokfluit. Het is een blokfluit die niet in C maar in F staat. Dit betekent dat alle grepen anders zijn: wat op de sopraanblokfluit een c is is op de sopranino een f. Even omschakelen in je hoofd dus.
Sopraan en tenorblokfluit staan in C, sopranino, alt en bas in F.

vlnr: Sopranino, sopranen en alten. 

Het leed dat voegwerk heet

Man oh man oh man oh man.

Een aantal jaar geleden hadden we in ene last van schimmel op onze muur. Een aantal experts later was de consensus: de muur moet gevoegd en geïmpregneerd.
We lieten wat offertes opstellen en gingen in zee met een man, die helaas malafide bleek.
Daardoor moesten we opnieuw laten voegen. Een enorme tegenvaller, zowel qua inzet als financiëel. Maar ja, shit happens, dus we lieten nieuwe offertes maken en maakten afspraken met de meneer waar we het beste gevoel bij hadden.

In de tweede helft van Ben´s vakantie werd er gehakt en gevoegd. Het was erg jammer van de vakantietijd, maar we wisten: dit moet gewoon gebeuren.

Maar nu. De voeg werd maar niet hard. Ik maakte me al een poosje zorgen. Ik had de meneer al gebeld en die zou zaterdag langskomen, maar hij appte donderdag dat hij ziek was en hij me in de loop van deze week zou bellen.
Gisteren regende het heel hard en keek ik nog eens naar de voeg en zag dit:

Na wat appen en bellen kwam hij vanmiddag kijken. Hij haalde zijn sleutel langs een voeg en haalde zo de voeg eruit. Hij vertelde dat dit hem nog nooit gebeurd was. Hetzij was het oude specie, hetzij kwam het door de brandende zon, waren zijn theorieën. 

Bottom line: er moet opnieuw gehakt en gevoegd. Ik ben erg blij dat hij het gaat oplossen, maar tegelijkertijd balen we natuurlijk als een stekker. Om de verloren tijd. Om het gedoe wat nu gaat komen. Bleeeeh! 

Hopen jullie mee dat het hiermee dan ook ECHT KLAAR is??