En laat dat nou bést een leuk verhaal zijn!
In de vroege lente van 1997 was ik 16, zat in mijn eindexamenjaar VWO en werkte 2 avonden per week achter de kassa bij de C1000 in Delft. Dit was way back when toen het Vesteplein nog een parkeerplaats was en zondagopening nog nieuw was.
Ik vond kassawerk STOM. Geestdodend. Er hing een klok, links van me, en daar speelde ik het ¨hoe lang kan ik níet op de klok kijken¨ spel mee. Dan zat ik te filosoferen hoeveel minuten er voorbij zouden zijn als ik mezelf toestond wél op genoemde klok te kijken.
Het waren er nooit genoeg.
Op een avond hoorde ik achterin de rij mensen Engels praten. Ik hield heel erg van Engels praten, sprak de taal behoorlijk vloeiend en had dan ook meteen interesse. Ze spraken met een grappig Zuid-Engels accent.
Dus toen de man-met-het-accent in kwestie voor mijn neus stond zei ik iets als ¨You must be from the East End!¨
Hij beaamde dat, kletste even, betaalde en ze verdwenen.
Maar, de volgende keer dat ik werkte, stond hij weer voor mijn neus, dit keer alleen. We raakten aan de praat. En zo ontstond een patroon. Zo ongeveer elke keer dat ik werkte kwam hij aan mijn kassa en dan kwam hij met zijn boodschappen naast de kassa staan en kletsten we een half uur. Ik hoorde van alles over hem en hij over mij. Hij bleek te werken voor een bedrijf dat Exact Software heet. Hij was daarheen gestuurd voor een training van drie maanden, maar vervolgens was hem een contract aangeboden voor een half jaar en hij was niet meer vertrokken.
En het allerbijzonderste was nog wel dat deze engelsman letterlijk 100 meter van mijn ouderlijk huis woonde. Ik woonde in de Dirklangenstraat en hij woonde om de hoek op de Oude Delft.
Hij had me al een paar keer om mijn telefoonnummer gevraagd, maar ik hield dat een beetje af. Hij was bést oud, intussen wist ik dat hij 27 was en ik had heus wel door dat hij me leuk vond. Veel later hoorde ik pas dat hij zo ongeveer een hartverzakking had gekregen toen hij hoorde dat ik nog maar 16 was (maar wederom hè, ik ben geboren van middelbare leeftijd ;)).
Toch gaf ik uiteindelijk toe en hij liep op een avond naar huis met mijn telefoonnummer. En weet je wat hij toen deed? Hij kwam de volgende dag naar mijn concert! Ik zong de sopraansolo in het Gloria van Vivaldi. En dit was een tijd dat werkelijk niemand (behalve mijn familie uiteraard) ook maar énige interesse toonde in de klassieke muziek die ik maakte. Dus dat hij meteen kwam en daar zat en naderhand met me kwam socializen: dat leverde hem punten op! De week erop gingen we samen een milkshake drinken.
Maar ik wilde nog niet. Ik heb het gevoel dat ik ergens wel wist: als ik híer aan begin dan is het echt voor het echie. Dus het contact verwaterde.
In het begin van 1999, intussen studeerde ik al een paar jaar aan het conservatorium, verkocht ik ansichtkaarten voor het goede doel in het centrum van Delft. En wie kwam ik tegen? Ben! Ik dacht bij mezelf: ¨Hij koopt zéker kaarten van me!¨ En dat klopte.
En hij nodigde me ook meteen uit om eens iets samen te gaan doen.
Vanaf dat moment gingen we regelmatig samen squashen. Voor mij was het simpelweg een leuke vriendschap. Ik wist heus wel dat hij meer voelde, maar zo voelde ik me niet.
Tot we op een avond, hij zou voor me koken, samen in zijn kamer zaten en hij me foto´s liet zien van zijn wereldreis een paar jaar eerder. Ik keek hem aan, en plotseling was daar de bliksemflits. Oeps!
We moesten nog wat boodschappen doen voor het eten (ik wist nog niet HOE tekenend dat was voor hem, dat hij nog geen boodschappen had gedaan voor de eter die hij zelf had uitgenodigd te komen, hahahahaha) en we liepen naar de supermarkt. Hij strengelde zijn vingers door de mijne. Ik zei tegen hem: ¨If we´re gonna be a couple, I at least want your photograph¨.
Eenmaal thuisgekomen liep hij direct naar zijn fotoalbum en haalde er een foto uit die hij aan mij gaf.
En zo geschiedde.... Dus daarmee is dit het verhaal over hoe je een Engelsman vangt in de C1000!
Oh en het allergrappigste? Nu spreek ik Engels met precies hetzelfde accent wat ik toen zo grappig vond klinken... that joke is on me!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)