Over overgewicht en je relatie met eten.

Over overgewicht bestaan een enorme hoeveelheid vooroordelen en de érgste daarvan vind ik dat het ¨simpelweg een kwestie is van minder eten en meer bewegen¨. 
Het klopt dat er mensen bestaan die teveel eten. Die fastfood halen en veel suiker binnenkrijgen. Sommigen van die mensen worden (veel) te dik, en als die minder gaan eten en meer gaan bewegen vallen ze af. Maar veel mensen die zo eten worden helemaal niet te dik. En heel, heel veel mensen die te dik zijn eten niet zo. 

Alle mensen die denken dat het zo´n simpele kwestie is nodig ik uit om de BBC documentaire ¨Why are thin people not fat¨ te kijken. Daarin zetten ze mensen met ondergewicht op een dieet van 3000 calorieën per dag. De gevolgen zijn zeer interessant (Spoiler: ze worden niet in ene dik!!) 

Als tiener heb ik last gehad van overgewicht. Dit kwam nadat ik op mijn elfde meningitis (hersenvliesontsteking) doormaakte. Ik kwam snel en veel aan. Nu kom ik ook uit een familie vol overgewicht, dus ik heb uitermate slechte overgewichtgenen. Ook werd ik al jaren enorm gepest en waren ¨dikzak¨ en ¨miss Piggy¨ veelgehoorde scheldwoorden, ook al was ik absoluut niet dik. Mijn relatie met eten, die als kind altijd prima was, verslechterde in rap tempo en ik begon vaak te eten totdat ik er misselijk van werd. 
Op mijn 16e kreeg ik dat onder controle, en door veel sporten en weinig eten viel ik 20 kilo af. 

Toen werd ik ziek, eind 2000. En ik begon aan te komen omdat ik niet meer zo hard kon sporten. En ik werd zieker en zieker. Gelukkig ging ik toen naar een allergiespecialiste en toen ik stopte, op mijn 20ste, met de voedingsmiddelen waar ik op reageerde, viel de rest van het gewicht van me af. Ik was toen behoorlijk ziek. In zes weken viel ik 15 kilo af. Op mijn lichtst woog ik 57 kilo en tot aan mijn zwangerschap (2008/9) woog ik rond de 60 kilo. 

Toen ik zwanger werd werd ik heel erg ziek. 8 maanden lang kon ik amper eten, de laatste maanden kon ik niet meer lopen, mijn lijf was óp. 

Na de zwangerschap voelde ik me alsof ik uit de gevangenis was vrijgelaten. Ik at nog altijd gezond, precies zoals ervoor, maar toch kwam ik aan en aan en aan. Later bleek dat mijn schildklier daar iets mee te maken had. Zonder dat ik ook maar íets raars deed kwam ik zeker 40 kilo aan. 

In 2016 kwam ik onder behandeling bij een geweldige osteopaat en voelde ik me steeds beter. Ik kon veel meer, was en ben enorm gemotiveerd dus liep en fietste veel, nam thyreoïdium (een natuurlijk schildklierhormoon) en eindelijk stabiliseerde het gewicht.

Maar intussen had ik absoluut geen goede relatie met eten. Ik voelde me schuldig over werkelijk alles wat ik at, hoe gezond dat ook was. 

Totdat ik er klaar mee was. Ik wist: ik kan hier gewoon niks aan doen. Ik móet eten. En vanaf dat moment heb ik langzaam dat schuldgevoel losgelaten. Ik heb maar één doel wat betreft eten: ik wil mijn lijf geven wat góed voor mijn lijf is, en waar het om vraagt. Ik eet niet als ik niet wil eten. Ik stop met eten als ik genoeg heb (dit vond ik lang erg lastig). Ik wil absoluut niet werken met bepaalde hoeveelheden. Ik wil mezelf niet straffen en niet belonen. Ik wil luisteren naar mijn lijf, dat is alles. Ik ben okee, precies zoals ik ben. 

Ik eet uit mezelf, blijkt, niet veel en als je calorieën zóu tellen kom ik zo rond de 1500 per dag uit (de laatste maanden haalde ik dat niet maar gelukkig kan ik nu weer redelijk eten!). Ik heb geen honger meer en geen eetbuien. En ik ben afgelopen jaar 10 kilo afgevallen. Laatst op een zondagochtend gingen we naar Bergen, maar wilde ik niet eten. Dus at ik niet. Toen we in Bergen waren (zo fijn dat ik dat weer kon!!!) met het gezin wilden zij vis en patat. Ik heb een stukje paling en 5 patatjes meegegeten en toen was ik vol. En dat was okee. 

Ik heb een hele periode paleo gegeten. Dat deed niet veel. Ik heb voedingsmiddelen gescheiden. Dat deed niet echt iets. Het enige wat echt iets deed was de schuld, de straf en de beloning loslaten. 

Toen ik naar een orthomoleculaire voedingsdeskundige ging om mijn darmen te helen, vertelde ik haar dit allemaal omdat ik aan wilde geven hoe ik erin sta. Ik sta heel erg open voor eten als medicijn, als brandstof, wat past bij mijn constitutie, hoe bouw ik dingen op etc. 

Ik sta minder open voor dingen waar ik wel tegen kan (wat momenteel niet zoveel is) niet mogen, voor controleren, voor “druk”, voor eten op vaste tijden en in vaste hoeveelheden (het ergste aan de antibiotica vond ik niet de misselijkheid maar het feit dat ik persé moest eten om 8 uur in de ochtend en avond). 

Het ligt allemaal nogal gevoelig, zoals je leest. 

Ik wil natuurlijk graag afvallen, maar dat verbleekt bij hoe graag ik gezond wil zijn. En wil doen wat goed is voor mijn lijf. Daarin mag mijn EigenWijsheid, die behoorlijk goed snapt wat ik nodig heb op voedingsgebied, er zijn. 

En nu deel ik het hier. Omdat ik denk dat er een omvorming zou mogen zijn. Ten eerste van de gedachte dat alle dikke mensen mensen zijn zonder doorzettingsvermogen die veel, vet en zoet eten en niet bewegen of sportief zijn. Moet je voor de grap eens kijken wat echtgenoot Ben, slanke, lange Ben, allemaal in zijn mond stopt. En die komt geen grammetje aan. Knap hè, van hem, dat hij zo slank blijft? Nee. Helemaal niet knap. Hij heeft simpelweg de mazzel dat hij een zeer goede vertering heeft en dus niet dik wordt. 

Maar belangrijker, omdat ik hoop dat mensen die dit lezen die worstelen met hun gewicht er misschien iets uit halen. Wie weet helpt het iemand om anders te kijken naar zichzelf, of naar iemand anders. 

Overigens kon de bovengenoemde voedingsdeskundige alleen maar zeggen dat ik het prima deed qua voeding en kwam haar input vooral in supplementen. Ze zei: ¨als jij zou eten zoals de gemiddelde Nederlander zouden je testresultaten er nog veel slechter uit zien¨. En dat is ook zo. Ik eet zeer gezond en vind gezond en goed eten ook enorm belangrijk. Ik heb alleen de pech dat mijn lijf dat nog niet zo door heeft. Maar zo langzamerhand komen we ergens. En per sé weer 60 kilo wegen, dat heb ik losgelaten. Het zou fijn zijn. Maar gezond zijn is vele malen belangrijker. Ik zal later nog wel eens bloggen over wat ik dan bijvoorbeeld eet en wat ik denk dat gezond is. 

Goed, écht eten eten, uit pure, échte grondstoffen. Genieten daarvan. Dáár gaat het mij om. 
Een mooi boek om hierover te lezen vond ik ¨The unbearable Lightness¨ van Portia de Rossi. Een werkelijk prachtig autobiografisch boek over een eetprobleem (en oplossing).

Zo, einde aan het Zware Onderwerp. Morgen zal ik bloggen over grappige dingen, I promise! 

Ik zou het erg leuk vinden in de comments mee te lezen hoe dit voor jou is! 

Anke, 2005