Balletmeisje

Ik heb een echt balletmeisje gekregen. Zo leuk! Het bijzondere is, dat mijn moeder vroeger bij het Nationaal ballet heeft gedanst. Blijkbaar zit dat ergens toch nog in Sophie!

Vorig jaar zijn we naar Doornroosje geweest, dat was een echte kindervoorstelling.
Nu zag ik, een paar weken geleden, dat er op moederdag een voorstelling was in theater de Vest van het Nationaal ballet, the Junior Company! Officieel 8 plus, maar ik heb een dochter-van-een-operazangeres-die-wel-gewend-is-lang-stil-te-zitten-in-het-publiek. Dus ik reserveerde kaartjes voor moeder- en dochterlief.

Vorige week zondag was het zover. Sophie was al dagenlang aan het vragen of het al bijna zondag was. Buiten regende een stortvloed en wij renden gauw het warme, droge theater binnen.
In de pluchen rode stoelen namen we plaats en het begon.
En wat werd er mooi gedanst. Wat een prachtige talenten. Sophie boog zich af en toe naar me toe en fluisterde dingen als "Dit ken ik! Maar die mevrouw had een blauwe jurk aan!"
Mijn moeder genoot met volle teugen. En af en toe kwam er een handje naar me toe en greep de mijne. Een zucht van geluk ontsnapte uit haar lippen.
Na de pauze was ze wat moe geworden. Ze bleef stil, maar steeds kwam een klein blond hoofdje tegen mijn schouder aangelegen. Ik legde zo zachtjes mogelijk mijn arm om haar heen om haar niet te verstoren. Wat een geluk. Het overspoelde me zo. Daar zat ik dan, in het donker, prachtig ballet op het poidum,  met mijn grootste schat leunend op mij, vertrouwend en genietend.

Toen het doek voor de laatste keer dicht ging en de lichten aangingen vroeg ze waarom dat was. "Het is klaar, we gaan naar huis!" zei ik. "Nou!!!" Zei ze. "Ik wil nog langer blijven!"

We gaan zo gauw mogelijk weer naar het ballet, lief balletmeisje!