De kunst van de balans! Of de balans van de kunst?

Ik ben echt een enorme muts als het aankomt op het verkopen van mijzelve of het vragen van geld voor een dienst die ik lever. Ik zit toch al heel wat jaren in het vak, maar zodra men mij vraagt "wat heb je in gedachten te verdienen voor het concert?" stamel ik meestal nog steeds iets als "Eh... wat hebben jullie zelf ongeveer in gedachten?"
Om over prijzen verhogen, of grenzen stellen in wat ik wel of niet gratis doe maar niet te spreken...
Als ik het met iemand over geld moet hebben begint mijn hart direct heel hard te bonzen. En iemand opbellen of mailen om mijzelf of mijn ensemble aan te bieden als zangeres vind ik echt hartsgrondig verschrikkelijk.
Dit is, onnodig te zeggen, een zeer onhandige handicap in mijn vak.
Het gaat zelfs nog verder: als ik de PR doe, komt er geen kip naar het concert. Ook al staat er een goed stukje in de krant, ook al heb ik een mailing de deur uitgedaan, geflyerd en overal posters opgehangen.

Ik heb zelf het idee dat dit komt doordat ik onderbewust de boodschap van teveel deemoed, van "geef mij maar niks hoor, ik doe het zelf wel allemaal" uitzend. En energetische boodschappen zijn, hoewel niet uitgesproken, heel erg sterk. En dan komen ze dus gezellig met z'n allen niet! En de mensen die er dan wel zijn roepen uit: "Het was zo geweldig! De kwaliteit was zo hoog! Dit concert verdiende het om een volle zaal te hebben!"
Als iemand anders, die er verstand van heeft, de PR doet dan lukt het met datzelfde concert prima om de zaal vol te krijgen.

Hoe komt dit nou? En, wellicht belangrijker, hoe kom ik ervan af?

Ten eerste heb ik een enorme afkeer van egoïsche zelfoverschatting cq verheerlijking. In mensen die het steeds nodig vinden om te laten zien wat ze allemaal wel niet kunnen en gedaan hebben vind ik dat een afstotelijke eigenschap. Ook al weet ik dat er bij die mensen vaak onzekerheid onder zit.
In de kunst zijn helaas ook veel mensen die erg materieel ingesteld zijn. Ofwel door zelfverheerlijking, ofwel door misbruik van bijvoorbeeld zangers. Er zijn nu eenmaal zoveel zangers die werk zoeken dat het erg makkelijk is om ze als deurmat te gebruiken. En omdat kunst nou eenmaal iets is dat je (als het goed is) beoefent vanuit je gevoel, vanuit je liefde voor de muziek, is het erg lastig om daarin dan je eigen plan en je eigen grenzen te trekken. Ik vind het altijd erg naar, dit zo vaak gezien hebbende, als mensen zich boven een ander plaatsen omdat ze toevallig in een positie zijn geplaatst waarin ze macht kunnen uitoefenen. En ik wil dat zelf dus ook absoluut niet doen en iedereen met respect behandelen. (En wellicht schiet ik daarin wat door naar de andere kant: dat is voor mij een les!)
Maar erger nog: toen ik van de week bij de Kamer van Koophandel zat, las ik een tijdschriftartikel dat eigenlijk ging over "Hoe sla je het handigst een slaatje uit de crisis". En dat schóót me toch in het verkeerde keelgat! Allereerst vind ik het woord "crisis" nogal groot: last I checked hadden we allemaal nog steeds een dak boven ons hoofd, eten op ons bord, kleren aan ons lijf, een douche en verwarming. Zo slecht doen we het niet denk ik dan. Maar los daarvan, hoe kun je zo denken? Hoe kun je die "crisis" zien als iets waar jíj vooral goed uit moet komen, waarbij het niet uitmaakt wat er met de rest gebeurt? Waarom werken we niet met z'n allen samen in open- en eerlijkheid waarbij we sámen een weg vinden om de wereld en de economie te helen? Is het niet juist dat graaigedrag, in het tijdschrift verheerlijkt, wat er verantwoordelijk voor is dat we niet alleen een crisis hebben maar ook de aarde in rap tempo vergiftigen? Waarom we nog op fossiele brandstoffen rijden, die eindig zijn en vervuilend, terwijl we allang nieuwe technologieën zouden kunnen gebruiken? Ik vond het artikel echt wálgelijk.

Ik denk dat dit een goede drijfveer is om een gezond stukje deemoed te hebben. Om eerlijk en ethisch om te gaan met de mensen om je heen en de aarde en geen misbruik te maken van je positie. Om achter wat je doet te staan, achter je product te staan, of dat nu een letterlijk product is of je zelf dat product bent.

Maar daar komt "ten tweede" om de hoek kijken. Want voor die dienst zou ik natuurlijk best een eerlijke prijs mogen vangen. Ik hoef ook geen misbruik van mezelf te laten maken. Uiteindelijk léér je mensen hoe ze met je om mogen gaan. Ik, als langdurig gepest kind, heb ergens in mijn lijf heus nog wel dat gevoel "ik ben niet goed genoeg zoals ik ben. Ik mag niet zijn wat ik ben". En vanuit dat gevoel kun je makkelijk de boodschap uitzenden "Geef mij maar niets. Ik heb niets nodig".
Interessant daarin is, dat ik een energieprobleem heb. Niet zo gek, als je er op deze (energetische) manier over nadenkt. Ik heb mezelf in het verleden jarenlang volledig leeggegeven aan iedereen. "Neem maar!" was mijn energetische boodschap. "Neem maar, maar vind me alsjeblieft aardig! Accepteer me alsjeblieft!"

De laatste jaren ga ik hier dan ook heel bewust mee om. Ik heb leren zeggen én geloven "Ik mag er zijn! Ik mag energie in me opnemen van het universum, van God en moeder aarde! Net als iedereen dat  mag, want deze bron is oneindig. Ik mág me vullen, ik mág bestaan, ik ben waardevol!" En daarmee ben ik o.a. fysiek een heel stuk beter geworden en heb ik steeds meer leren kiezen voor mezelf en mijn gezin, terwijl ik liefdevol om blijf gaan met de mensen om mij heen. Vanuit liefde en zachtheid en in verbinding te werken, in plaats van óf helemaal leeg te geven (en we kennen allemaal veel mensen die dat doen) óf hard en egoïsch te zijn (en die kennen we ook allemaal). In die liefde, voor je naaste én jezelf, vind je de balans.