zondag 25 februari 2024

25 jaar bij elkaar

Vaak vier je als getrouwd stel vooral je trouwdag, en niet de dag dat je een stel werd. Toch? Of ligt dat aan ons?
Okee, misschien moet ik dat anders formuleren.
Sinds wij getrouwd zijn vieren we vooral onze trouwdag en in alle eerlijkheid hebben we zelfs daaraan wel eens alleen maar gedacht omdat mijn moeder appte met: fijne trouwdag! 
Oeps.

Maar vandaag ligt dat toch een beetje anders. 
Ik was jong, echt hartstikke jong nog toen ik Ben ontmoette. (Zie ook Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?) en nog maar achtien toen we een stel werden.
En dat is dus vandaag vijfentwintig jaar geleden. 
Is dat niet een té bizar idee?

Ik zie ons nóg, voor het eerst hand in hand, terwijl we naar de supermarkt in de Choorstraat liepen om ingrediënten voor het door hem beloofde diner te halen. Hoe groot het moment voelde, zijn grote hand verstrengeld met mijn veel kleinere, want hij is vijfentwintig centimeter langer dan ik. Dat laatste is nooit veranderd, natuurlijk. Veel andere dingen wel. De liefde niet.

Ik zie ons nóg, op de trap in het veredelde studentenhuis waar hij woonde, ik twee treden boven hem zodat we konden kussen zonder dat we kramp kregen in de nek. Ik zie ons fietsen naar de Duinen van Scheveningen of het centrum van Den Haag, de trein nemen van Delft naar Rotterdam op zondag om daar gezellig rond te lopen. Ik zie de bar quiz die we wekelijks bezochten en hoe we op de bonnefooi met een tentje naar Frankrijk gingen om de zonsverduistering te zien. Ik zie ons op reis naar een of andere obscure jeugdherberg waar het een uur lopen was tot de bushalte. We liepen en liepen en namen de trein naar Antwerpen en kochten kant en vogels op de markt (nee hoor, grapje. Geen vogels). 

Ik zie ook nog hoe we samen gingen wonen. Oh, wat hebben we veel ruzie gemaakt dat eerste jaar maar de liefde bleef altijd. De ruzies verdwenen, we vonden een leven samen, verstrengeld zoals onze handen op die eerste avond. We trouwden, verhuisden, kregen een kind, verhuisden weer. De dochter werd een tiener en de man is nog altijd mijn rots. Door geluk en verdriet, door ziekte en gezondheid. Altijd. 
Mijn leven is nog altijd zoveel beter mét hem.  

Lieve Ben, I love you, en ik kijk uit naar de volgende vijfentwintig jaar samen <3. 




zondag 18 februari 2024

Welke vreemdeling ben je nooit vergeten?

Ik weet niet meer waar, want wie kan ooit iets terugvinden op Facebook? Maar een of andere pagina had laatst een artikel met deze vraag en ik vond het een bijzondere, dus tik ik er vandaag een blogje over. 

Toen ik 27 was zat ik in een operaproductie. Superleuk, was het. Zeven weken fulltime repeteren met toffe collega's, en verschillende uitvoeringen. Ik zal niet zeggen welke opera het was, voor de privacy van het gezelschap en zo. 

Maar goed. De productie was nog maar net begonnen toen mijn moeder een ernstig ongeluk kreeg. Het was een poosje vreselijk spannend. Ik spendeerde mijn ene vrije dag aan heen en weer rijden tussen het ziekenhuis in Den Haag en thuis in Noord Holland, het opvangen van mijn vader, het praten met politie en verzekeringen. De volgende dag moest ik gewoon weer repeteren en de muziekwereld is er niet eentje die veel ruimte biedt voor persoonlijke noodgevallen. 
Ik had dan ook niemand verteld wat er aan de hand was behalve mijn directe collega's. 

We repeteerden die dag met het koor. Allemaal mensen die ik niet kende, natuurlijk. En in het begin van de opera moest ik middenin het koor staan, met een zak op mijn hoofd. Daar stond ik, opeens alleen tussen zoveel mensen, en voor het eerst had ik even een moment in alle stress om adem te halen. Om te reflecteren. Een onverwachte golf van emotie overspoelde me en ik moest even flink slikken om niet overstuur te raken. 

Op dat moment greep iemand, ik heb geen idee wie, mijn hand en kneep er even in. Echt waar. Zomaar, ook al was geen enkele manier waarop die persoon door kon hebben wat er aan de hand was (want hee ik had een zak over mijn hoofd en meestal pak je niet zomaar iemands hand), maar toch was er in ene dat kneepje. Warm. Liefdevol. Zo warm dat het me helemaal opvulde. Ik ademde nog eens diep in. 

Het hielp me op dat moment meer dan die persoon ooit zou kunnen weten. 

Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wie het deed en waarom, maar ik ben het nooit meer vergeten. 


Heb jij wel eens een vreemdeling ontmoet die je nooit meer vergeten bent? 




vrijdag 9 februari 2024

B.O.V.. Of: wat doe je tegen virussen?

 Zo, zeg, wat een... hoe zeg ik dit op een manier waarop je het op je blog kunt zetten... Bijzonder Onvriendelijk Virus is dit. Nadat ik dus eigenwijs een leuk jurkje had aangetrokken in het vorige blog eindigde ik later die middag in ademnood bij de huisarts en daarna onder de douche, waar ik met een klein stemmetje tegen Ben verkondigde: "I'm sick, Bennie..."
Charmante tijden, dus ;-)

Maar! Daardoor vind je ook weer eens wat nieuwe dingen uit. Er zijn namelijk een aantal dingen die mij al jaren enorm goed helpen tegen virussen en die ik ook aan zangleerlingen aanraad, en dat lijstje is nu wat uitgebreid. 
Allereerst jarenlang geluk:

* Echinacea (ik heb die van Lucovitaal, druppels. Zit namelijk ook Cat's claw in, ook al zo'n weerstandkrachtpatser)
* Schüssler celzouten nummer 3. Ik hoor je denken: echt? Maar serieus, vroeger was ik regelmatig ziek en sinds die celzouten, elke keer als je iets voelt opkomen meteen nemen en meestal hou je 'm eronder. Te koop bij H en B of goede drogist. Of online, natuurlijk
* Thijmthee. Klinkt bizar maar helpt dus echt tegen hoesten. Kan ook met citroen er in (lost slijm op) en eventueel honing. Gewoon een theelepel gedroogde thijm in een thee-ei en even laten koken.
* Vitamine C (beetje evident maar toch).

Maar ondanks dit alles kon ik nog steeds amper ademhalen en ik was er klaar mee. Dus ik ging online op zoek en ik vond wat leek op een natuurlijke versie van Fluimucil (in Fluimucil zitten zoetstoffen namelijk, die mijn buik niet grappig vinden). 
N-acetyl L-cysteïne heet het middel, en het is bijvoorbeeld verkrijgbaar bij de Holland and Barrett. Omdat ik niet naar de winkel kon en op de site niet meer mag staan waarvoor het middel werkt belde ik de klantenservice van dat etablissement en bijzonder genoeg ging het gesprek met de man die ik aan de telefoon kreeg ongeveer zo: 

"Hallo, met die en die van Holland en Barrett, waarmee kan ik u helpen?"
"Hallo, met Anke. Ik ben op zoek naar iets dat vastzittend slijm kan oplossen, en nu vond ik dit middel. Is dat inderdaad daarvoor?"
Er was even stilte aan de andere kant van de lijn. Toen kwam de stem terug.
"Uhm, ja. Het wordt vooral gebruikt door mensen met Ceeee Ooo Peee Deee." Zijn lippen vormden zich om de nieuwe letters alsof hij ze nooit eerder had uitgesproken. "Maar heeft u al geprobeerd om te gorgelen met zout water?"
Goh, dat was nou ook bijzonder. Ik dacht niet dat dat was wat ik vroeg en volgens mij gorgel je niet in je longen. Ik ontweek de vraag daarom maar een beetje en probeerde terug te gaan naar het onderwerp. Maar daar had de man weinig zin in. 
"Rauwe ui en citroen kan ook helpen." sprak hij belerend. Volgens mij was hij van mening dat alleen mensen met Ceeee Ooo Peee Deee recht hebben op pillen.
"Daar kan ik helaas niet goed tegen."
"Gember! En honing!"
"Daar kan ik helaas ook niet goed tegen."
Nu werd de man geïrriteerd en vroeg op strenge toon: 
"Waar kunt u dan wél tegen?"
Ik besloot om maar geen lijstje te geven en vroeg vriendelijk nogmaals: "Begrijp ik dus goed dat dit middel inderdaad werkt tegen vastzittend slijm?"
"Ja." gaf de man toe. 
Ik bedankte hem, wenste hem vriendelijk een prettige dag en beëindigde het gesprek. 

Goed. Lieve Ben is naar de winkel gegaan voor me, waar ze direct bevestigden dat dit inderdaad een heel goed middel is bij vastzittend slijm door virussen, en dat het bij COVID en griep ook veel gebruikt wordt. Top dus. Hij kwam thuis met een potje van Metagenics maar ze hebben het ook van eigen merk. En weet je wat? Het helpt ook nog! 
Mocht jij dus nou ook ergens geveld worden door dit of een ander B.O.V. (hoop het niet), wie weet kan het helpen en dan hoef je niet eerst ziek in gesprek met eigenwijze klantenservicemannen ;-). Want ik kan in elk geval weer een beetje ademhalen. 


Goed nummer twee! Intussen zijn we weer een dag verder, ben ik niet meer besmettelijk, en ben ik natuurlijk vreselijk geduldig, dat snap je. Altijd. Toch? Dus ik ga ook niet vandaag tóch even lekkere nieuwe venkel-en zoethoutthee halen bij Simon en Levelt. Nee joh. Natuurlijk niet. Zou niet durven! Nee hoor, ik blijf braaf de hele dag in pyjama. ;-). En ik ga óók al geen pakjes ophalen omdat Ben nu ook ziek aan het worden is. Nee. Zou echt niet durven. Geduld is namelijk mijn middelste naam! 


Dat allemaal eerlijk gezegd hebbende: kijk nou toch, wat het Fietje vandaag achterliet op de kruk bij mijn stoel:



Sorry, dat is toch te lief?



woensdag 7 februari 2024

Toch een keer geveld

Megagezond eten helpt dus echt enorm voor je weerstand, blijkt. Ik was namelijk echt al tijden niet ziek geweest, zelfs eigenlijk amper verkouden. Maar nu kwam er toch een bijzonder gemeen virus het huis binnen en ik werd echt ziek. Zo ziek als ik al jarenlang niet was. Dagenlang was ik echt helemaal uitgeschakeld met koorts, een hartslag die door het plafond wilde en natuurlijk de andere bekende symptomen. 

Béétje jammer. 

Vanmorgen werd ik wakker - gelukkig had ik vannacht een wat minder onplezierige nacht - en ik voelde me toch een eindje beter. Dus ik stond op. Ik keek naar de fleecetrui en slobberbroek, toen naar het leuke jurkje aan de hanger. 
Hardop zei ik: "You know what? F... this, I'm OVER being sick."* en ik trok het jurkje aan. 

Zo. Hoppa. 

Natuurlijk ben ik nog niet beter, hoesten is echt niet grappig en ik ben een vaatdoekje, maar in elk geval dan wel een vaatdoekje met een leuk jurkje aan en dat helpt gewoon toch. Vind je niet? 

Dit soort ongewenste grappen zijn trouwens wel bijzonder goed voor de weegschaal: mijn bmi is nu 23,8. Toch een kleine silver lining. 

Zo, dan ga ik nu nog even rustig uitzieken! 


*Voor hen die ons niet kennen: het is niet dat ik interessant probeer te doen met Engels of zo, maar dat de voertaal hier in huis overwegend Engels is omdat Ben daar vandaan komt. Intussen ben ik volledig tweetalig dus tja, er wil wel eens iets gemixt worden. Het grappigste daarin is Sophie en ik samen, die rustig halverwege een zin overschakelen naar de andere taal en weer terug. 



                                                                 Wel een bleek bekkie ;-)