25 jaar bij elkaar

Vaak vier je als getrouwd stel vooral je trouwdag, en niet de dag dat je een stel werd. Toch? Of ligt dat aan ons?
Okee, misschien moet ik dat anders formuleren.
Sinds wij getrouwd zijn vieren we vooral onze trouwdag en in alle eerlijkheid hebben we zelfs daaraan wel eens alleen maar gedacht omdat mijn moeder appte met: fijne trouwdag! 
Oeps.

Maar vandaag ligt dat toch een beetje anders. 
Ik was jong, echt hartstikke jong nog toen ik Ben ontmoette. (Zie ook Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?) en nog maar achtien toen we een stel werden.
En dat is dus vandaag vijfentwintig jaar geleden. 
Is dat niet een té bizar idee?

Ik zie ons nóg, voor het eerst hand in hand, terwijl we naar de supermarkt in de Choorstraat liepen om ingrediënten voor het door hem beloofde diner te halen. Hoe groot het moment voelde, zijn grote hand verstrengeld met mijn veel kleinere, want hij is vijfentwintig centimeter langer dan ik. Dat laatste is nooit veranderd, natuurlijk. Veel andere dingen wel. De liefde niet.

Ik zie ons nóg, op de trap in het veredelde studentenhuis waar hij woonde, ik twee treden boven hem zodat we konden kussen zonder dat we kramp kregen in de nek. Ik zie ons fietsen naar de Duinen van Scheveningen of het centrum van Den Haag, de trein nemen van Delft naar Rotterdam op zondag om daar gezellig rond te lopen. Ik zie de bar quiz die we wekelijks bezochten en hoe we op de bonnefooi met een tentje naar Frankrijk gingen om de zonsverduistering te zien. Ik zie ons op reis naar een of andere obscure jeugdherberg waar het een uur lopen was tot de bushalte. We liepen en liepen en namen de trein naar Antwerpen en kochten kant en vogels op de markt (nee hoor, grapje. Geen vogels). 

Ik zie ook nog hoe we samen gingen wonen. Oh, wat hebben we veel ruzie gemaakt dat eerste jaar maar de liefde bleef altijd. De ruzies verdwenen, we vonden een leven samen, verstrengeld zoals onze handen op die eerste avond. We trouwden, verhuisden, kregen een kind, verhuisden weer. De dochter werd een tiener en de man is nog altijd mijn rots. Door geluk en verdriet, door ziekte en gezondheid. Altijd. 
Mijn leven is nog altijd zoveel beter mét hem.  

Lieve Ben, I love you, en ik kijk uit naar de volgende vijfentwintig jaar samen <3.