Het Platbrood Waar Iedereen Het Recept Van Wil (glutenvrij en vegan)

Dit is denk ik mijn populairste recept ever. Supersnel en makkelijk te maken! Al meerdere vriendinnen hebben er hier van gesmuld en iedereen wil direct het recept. Nou, bij deze ;-)

Ingrediënten:

95 gram havermeel*
5 gram boekweitmeel (het kan zonder maar mét bindt hij net wat beter)
10 gram Vioblock vegan boter (of echte boter natuurlijk)
100 ml rijstroom (ik heb altijd die van Provamel)
zout/peper naar smaak
Optioneel: zaadjes.

Methode:

Terwijl de oven voorverwarmt op 200 graden voeg je alles samen en garde't het door elkaar met genoeg water tot het de consistentie van pannenkoekbeslag heeft. Dan voeg je de rijstroom en zout naar smaak toe. Je spreidt het geheel dun uit op een bakplaat op bakpapier. Zelf vind ik het lekker om er vervolgens copieuze hoeveelheden zwarte peper overheen te malen, maar ook kun je er sesamzaadjes, maanzaadjes etc. over verspreiden.
Je smelt de boter in een pannetje en giet die dan egaal over het platbrood. 
Het geheel mag dan ongeveer 15 minuten in de oven tot het brood goudbruin en overheerlijk geworden is en klaar is je heerlijke, gezonde platbrood! 

*Havermeel is een supergezond meel. Ter vergelijking: in volkoren tarwemeel zit 7 gram vezels per 100 gram. In havermeel maar liefst 10 gram! Enorm goed voor je dus. Haver is van zichzelf glutenvrij maar wordt snel kruisbesmet, dus als je, zoals wij, alleen maar gevoelig bent voor gluten kun je prima "gewoon" havermeel kopen. Als je echt allergisch bent voor gluten is een gecertificeerd glutenvrij meel noodzakelijk. 

Effe niet zo lekker in de wedstrijd

Zit ik. En dan twijfel ik dus he, wil ik dit wel delen? Ik schrijf ten slotte niet anoniem. Maar... als ik iets wil delen met mensen, wellicht zelfs iets betekenen voor mensen dan hoort dit er ook bij.
Ongenaakbaar zijn is niet het doel, uiteindelijk, want wie heeft daar wat aan?

Gisteren was sowieso een intensieve dag, zoals er de laatste tijd vele intensieve dagen zijn waarbij veel verbouwd/hersteld wordt aan ons huis. Gisterenochtend vroeg kwam de voeger wat voegen herstellen en de gevel opnieuw impregneren. Heel veel herrie, natuurlijk, en dus hadden we afgesproken dat Ben thuis zijn zolder zou opruimen (want op dinsdag komen mannen voor het dak dus alle "zooi" moet weg) en Sophie en ik met mijn moeder naar Haarlem zouden gaan. 

Ik trok een leuk jurkje aan. Ik word blij, heel blij van jurkjes en ik word er ook heel blij van dat ik me nu góed voel in de jurkjes. Maar daarbij ligt wel perfectionisme op de loer. 
We kwamen aan in Haarlem en ik zag al snel in winkelruiten dat je kon zien waar de rand van mijn ondergoed zat. 
Kijk. Ik ben vijfenveertig kilo afgevallen. Die huid is niet zo strak als 'ie was, en vooral niet zo strak als ik graag zou willen dat 'ie zou zijn.
Laatst zag ik een YouTube video van iemand die nog veel meer was afgevallen dan ik en werkelijk overal los vel had. Die zei daarover:
"I accept that it's there. But I don't have to like that it's there."
Nou, op goeie dagen sta ik er, met mijn light-versie, ook zo in. 
Op slechte dagen zoals gisteren probeer ik aan ondergoed te sjorren, maar blijf het zien in elke winkelruit. Besluit al half om dit blijkbaar te soepele aansluitende jurkje dan maar te verkopen. Of moet ik soms toch aan de shapewear? Lijkt me met mijn aversie voor strakke kleding echt de hel, ook al heb ik het nooit geprobeerd. 

Mijn moeder, die naast me liep, snapte werkelijk niet waar ik het over had. Sophie ook niet. Lieve vriendin F zei op whatsapp dat werkelijk alle vrouwen die in haar winkel komen dit hebben dus waar zeur je over?

Ze hebben allemaal gelijk. En toch. En toch. En toch.
En weet je? Ik stoor me dan dus ontzettend aan mezelf. Want mág het misschien? Mag je zien aan mijn lijf dat het een geschiedenis heeft? En mag ik dat dan liefdevol accepteren? Waar hebben we het hier nou helemaal over? Hoe oppervlakkig, niets hiervan is van levensbelang, veel liever hou ik me bezig met dingen die er écht toe doen.

Vandaag heb ik overigens hetzelfde model jurkje aan in een andere kleur. Gewoon, omdat ik niet wil weglopen. Niet wil buigen voor een onhaalbaar ideaal in mijn eigen hoofd, van mijn eigen ego. En met een korte legging aan is het "probleem" redelijk opgelost. Ik ga het jurkje van gisteren voor nu dan ook nog niet verkopen want hij is wel echt leuk en de kleur is geweldig:

Later die dag, in het bos

Liever werk ik aan mezelf en aan oprechte acceptatie van mezelf, dan dat ik me vanaf nu alleen nog hul in A-lijn jurkjes. Zoals lieve vriendin J altijd zegt over mijn bovenarmen waarvan ik ook vind dat er vel over is: áls mensen al zouden zien dat daar wat vel zit en ze zóuden er al over nadenken denken ze alleen maar: goh, die is vast veel afgevallen. 

En ze heeft een punt. Denk ik. 

En dan mag die acceptatie misschien wel niet alleen voor het jurkje an sich gelden, maar vooral ook voor de worsteling die ik, ook alleen maar een mens, soms kan ervaren. 

We're not in Kansas anymore

 Ik ken Den Haag goed. Ooit studeerde ik er, aan het conservatorium. Ik groeide vlakbij op, in Delft, en in de weekends fietsten we graag naar Den Haag om te shoppen. 
Intussen komen we er niet zo vaak meer maar vandaag parkeren we weer eens op het Plein. 
We hebben een getalenteerde dochter. Nee, dat is geen opschepperij, of aandachttrekkerij. Dat is simpelweg hoe het is en met dat feit komen allerlei andere dingen mee. Gave dingen, soms ingewikkelde dingen. 
Muziek is haar passie. Niet geheel onverwacht, natuurlijk, gezien mijn beroep en hoe ze opgroeit maar dat ze zó muzikaal zou zijn wisten we van tevoren ook niet.

Zo komt het dat we onderweg zijn, want vandaag heeft ze een quatre mains pianorepetitie met de piepjonge winnares van een belangrijk concours en haar docente, voor een concert binnenkort. We besloten om van te voren een rondje te lopen en misschien even naar het Mauritshuis te gaan. Ik kan dat tegenwoordig, weet je, gewoon meerdere dingen op één dag doen (*doet een vreugdedansje*). 
Eerst lopen we een rondje door de stad en ik zoek intussen de info van het Mauritshuis. 
Oh, nee. Ook daar tegenwoordig de ellendige tijdssloten, een nare erfenis van de coronatijd die de musea maar wat graag op hun plaats houden. En uitverkocht, natuurlijk. 
Nou, dan maar een rondje extra door het centrum, heus niet zielig. Ben gaat met mijn moeder kijken in de camerawinkel terwijl Sophie en ik haringen kopen bij de Jumbo. We lopen de Lush in, de Sostrene Grene, Ananda, Dille en Kamille. Dan gaan mijn moeder en Ben koffie drinken terwijl ik met Sophie door de ambassadebuurt loop richting de repetitie. Ze kijkt haar ogen uit en stelt allerlei vragen. 
Wat is diplomatieke onschendbaarheid? Waarom bestaat dat eigenlijk? Waarom hebben diplomaten niet een gewoon nummerbord maar eentje die begint met CD? Wat kost een huis hier? De bomen in nieuw groen strekken zich rustig boven ons uit terwijl we lopen en praten. 
Voor een statig gebouw net voorbij de ambassades houden we stil. Het is druk buiten, auto's rijden af en aan door de straat, het ruikt naar grote stad. De deur gaat open en binnen ademt alles rust. 

Een prachtig, ruim appartement waarin bijna niets staat behalve een vleugel en een enorme bank. Een meisje, en een docente. 
"Oh, you look so alike!" zegt die. "I thought a little girl and her mother, but you're like sisters!"
Nou, bedankt. Altijd leuk zo'n kleine ego boost, zeg ik geen nee tegen hoor ;)
De repetitie begint, beide meisjes op één pianokruk, eentje groot, eentje klein. En ik zit op de bank en luister toe. 
Het niveau is hoog, zo hoog. Dit meisje waarmee Sophie repeteert is een toptalent, ontzettend bijzonder. De partij die ze speelt in deze stukken is niet zo moeilijk maar de manier waarop... nou, ik wou dat ik het zo kon spelen en ik denk dat dat voor velen geldt. De kleuren die ze uit de piano tovert, de helderheid van de snelle noten, zó clean, zó gelijkmatig. De volwassen muzikaliteit. Niet te filmen. De docente is streng maar vriendelijk en echt heel goed. Ik app naar mijn lieve duopartner J:
"Well, we're not in Kansas anymore."

En weet je? Sophie houdt zich nog staande ook in deze wereld. "You feel good, you play good ensemble." zegt de docente. De les gaat ook goed: het resultaat wordt beter en beter. 

Na drie kwartier zijn ze klaar. We praten nog even na en ik leg wat dingen uit over het aankomende concert. Ze vraagt hoe lang Sophie speelt en ik zal niet liegen, het is leuk om haar verbazing te zien als ik antwoord geef en weet je? 
Ik ben zo trots als een pauw. 
Niet eens zozeer om wat ze kan of hoe lang ze speelt maar veel meer om wat ze dóet. Dat ze het werk heeft gedaan. Dat ze niet onderuit ging maar goed werkte, dat ze alles absorbeerde en echt les nam. 

We lopen weer naar buiten, terug richting het Plein. Sophie zit vol verhalen, ze is in de zevende hemel. 
En ik? Ik vond het een topdag. 

Als je fluit raar doet ;-)

 Nou, dan heb je dus een probleem! 

Volgende week geef ik een concert in Alkmaar, superleuk, waarin ik duizendpoot speel. Zingen, piano spelen, viool en dwarsfluit in één concert. Oh, en regelnicht. Die speel ik ook. Wát een werk is zoiets toch altijd, maar goed, dit blog ging over de fluit. 

Mijn dwarsfluit speelde in ene geen goede hoge F meer. De E wel hoor, geen punt. G, geen punt. Maar de F wilde niet aanspreken. Nou wist ik wel dat dat hoogstwaarschijnlijk een reparatie was van een paar seconden als je weet wat je doet, maar ja, tot die catagorie mensen behoor ik uiteraard niet. Dus vandaag moesten we naar Edam, naar de winkel waar mijn fluit geboren werd. 
Joh, wát een dráma dat dat zomaar moest, in prachtig weer met een Ben die de middag vrij had, Sophie en mijn moeder naar één van Nederland's meest pittoreske dorpjes. Ik heb echt een heeeel zwaaarrrr leven. Arremoe. 

Vanmorgen moest ik wel eerst lesgeven, Ben moest werken en daarna konden we weg. En het was een beetje spannend wat ik had de afgelopen dagen toch weer een buikaanval gehad. Gelukkig zijn die de laatste tijd mild, heb ik alles wat op de planning stond gewoon kunnen doen en ging het vandaag weer wat beter. Dus ondanks de spannendheid gingen we toch. 

In Edam aangekomen liepen we de winkel in en ik legde uit waarom ik kwam. Ik pakte de fluit uit en liet het probleem horen. De reparatiemevrouw pakte vervolgens kordaat de fluit en een schroevendraaier, draaide een schroefje aan en gaf de fluit terug. 

Opgelost. 

Letterlijk in vijf seconden. 

Nou, toen waren we dus vrij ;-)

Ben, Sophie en mijn moeder aten ijs van de geweldige Gelateria in Edam. 

Gelukkig was het chocoladeijs en geen kadootje van een meeuw of zo ;-)

We vonden allemaal leuke bruggetjes (we waren niet de enigen die foto's maakten, wat een blik toeristen was er open getrokken!)

Balletten lukt nog, hoewel... eigenlijk moest die knie nog wat rechter hè? 

Je bent nooit te groot om te knuffelen

Toen gingen we nog even naar het IJsselmeer, en bij de jachthaven kwamen we een sluis tegen, waar toevallig net een boot in voer! Zo kon Sophie heel mooi zien hoe het water zakte en hoe de grote deuren open gingen. Ze vond het wel jammer dat alles automatisch ging en niemand aan het grote rad ging draaien ;-).

En weet je wat nou het allergaafste is op zo'n mooie dag als vandaag? Nog niet zo lang geleden was twee leerlingen op een dag echt al een hele onderneming. Een middagje naar Edam zou vooral alleen het centrum óf alleen het IJsselmeer geweest zijn. Op een goede dag dan, hè? Dat zomaar alles op één (zelfs wat spannende) dag kan is echt ontzettend bijzonder en jongens, ik kon echt niet dankbaarder zijn dan ik ben. 

Dan tot slot nog even de foto van de kitscherigste onderzetters ooit die ik kreeg van mijn moeder en ik kan het niet helpen, ik vind ze echt geweldig...

Gewoon net doen alsof je toerist bent in eigen provincie, toch?

Mocht je in de buurt zijn, wees van harte welkom!