Jongens, wat een mazzel...

 Dit jaar zijn wij met Kerstmis naar Engeland gegaan. Ben's familie komt daar natuurlijk vandaan, en we waren er al veel te lang niet met Kerst geweest. We besloten om dit keer niet te vliegen, maar te rijden. Groener, en het leek ons handig om de auto daar te hebben.

Nou, ik kan je vertellen dat dat dus best een eindje is. Zijn familie woont namelijk in het zuidelijkste puntje van Devon. Na de Channel Tunnel is dat nog zeker vijf uur rijden. 

Kerstmis was heel erg fijn. We hebben alle familie gezien, gezellig gegeten en spelletjes gedaan, gewandeld op kliffen bij windkracht zeven en in het prachtige estuarium in de buurt. Voldaan gingen we eergisteren weer op de terugweg. 

En ik had al zo'n gevoel. Ken je dat, zo'n gevoel dat lichtjes aan de deur klopt? De dag ervoor al. "Ben, waarom maakt de motor dat geluid als 'ie stationair loopt?" Ik maakte me zorgen om de auto - die op de heenweg probleemloos naar Devon reed - zonder duidelijke reden. 
Tot die ochtend. Ik zou het eerste stuk rijden en draaide de sleutel om. Een zielig hinnikje was alles wat ik kreeg. En ook al wist ik heus direct dat de accu leeg was poogde ik het toch nogmaals. 
Hinnik. 
Yep. Accu leeg. Ik keek Ben verschrikt aan en die zei rustig dat hij tijdens het laden blijkbaar het groot licht nog aan had gehad van de avond ervoor. De wegen daar zijn namelijk zo: 

Okee. Ik was niet gerustgesteld maar vol goede moed gingen we proberen de auto te pushstarten. Ben en Sophie duwden de auto naar achteren, ik kreeg hem met moeite gedraaid, en ik kon de heuvel afrollen. In z'n twee, koppeling op laten komen maar ik kreeg alleen een nieuw hinnikje. Maar ik was nog niet onderaan, ik had nog een kans! In z'n twee, koppeling op laten komen en ja! De auto startte. Stap één was genomen. Snel klommen Ben en Sophie in de auto en we gingen op weg over de smalle, kronkelende landweggetjes tussen hoge wallen, waar de bomen die alles al eerder gezien hadden hun takken lui boven de auto uitstrekten. Pas na het eerste benzinestation - waar de auto uit moest natuurlijk en daarna gelukkig probleemloos startte - werd ik er wat geruster op. Maar we moesten een eindje, he, door vier landen heen én een tunnel. Voor de zekerheid hield ik de lampen zolang het licht was maar uit. 

Het duurde eeuwen. Overal was file. De Chunnel bleek enorme vertragingen te hebben en uiteindelijk reden we pas om half 7 Frankrijk binnen, intussen met Ben achter het stuur. We gingen nog maar eens tanken - natuurlijk nog in België, we zijn wel goed maar niet gek - en om 11 uur kwamen we dan eindelijk thuis aan, zo'n 14 uur nadat we vertrokken waren. Ben zette de auto even voor de deur om uit te laden. Opgelucht trok ik koffers mee naar binnen en begon meteen de beneden- en keukenspullen uit te pakken. 
Toen kwam Ben binnen. 
"Well." sprak hij op serieuze toon. "We'll have to push the car into its spot."

Ja dames en heren, jongens en meisjes. De accu was wel degelijk stuk, want twee minuten knipperen had die al leeg gemaakt. We hadden op elk moment stil kunnen staan als we startten. In de Channel tunnel, bijvoorbeeld, of langs de weg in het pikkedonker in België. In plaats daarvan was het gewoon bij ons thuis, veilig voor de deur. 

........ (deze puntjes laat ik hier even staan voor dramatisch effect ;-).) 

Gisteren pushstartten we de auto nogmaals en Ben reed naar de garage, waar inderdaad gelukkig niets meer dan een kaduuke accu aan de hand bleek. 

Okee maar even he, hoeveel engeltjes hadden wij op onze schouders? 

Estuarium

Als je een gezond gewicht hebt

 Ik ga niet uitgebreid bloggen want kerstdrukte en zo maar... de dag die je hoopte dat zou komen is vandaag dan echt... gekomen. 

Ik val de laatste tijd niet meer zo snel af. Logisch ook na zoveel kilo's. Maar toch nog wel een beetje, en deze week een beetje meer want mijn buik deed niet zo gezellig. En zo kwam het dat ik vanmorgen op de weegschaal stond en het laatste beetje (en dus dat beetje meer) er zomaar in ene toch af is. 

En zo kwam het dat ik dit zag: 

Cue een moment of tien van ongebreidelde vreugde. 

Kijk. Tuurlijk had de fysio me 5 kilo geleden al verteld dat mijn visceraal vet prachtig gezond was. Natuurlijk weet ik dat mijn tailleomtrek al een poosje prima is. Natuurlijk weet ik dat ik toch wat vel over heb en dat dat ook wat weegt en dat ik veel gespierder ben dan vroeger dus dat ik eigenlijk er al was. Heus. Tuurlijk. Ik wist het allemaal maar nee, nee. Nee. Zo werkt het niet. Je wilt gewoon toch dat getal. 

Nou, vandaag is het dus zover. Ik heb officieel een gezond gewicht. Na 15 jaar. 

Het is me toch wat?

Wat hebben een park en een pretzel met elkaar te maken?

Toen we zochten naar een huis in Alkmaar, way back when in 2010, ging ik meestal eerst alleen kijken naar de huizen die we vonden op Funda. Ben werkte toen namelijk fulltime in Amsterdam, en zijn dagen met reis/filetijd waren lang, zijn vakantiedagen zeldzaam. Dus ik nam (toen nog baby) Sophie mee en ging allerlei huizen langs om een voorselectie te maken. Als het dan een tof huis was gingen we later met z'n allen kijken. 

Tot ik bij dit huis binnenkwam. Een fijn huis, goed ingedeeld, maar wat de deal eigenlijk direct sealde was het uitzicht over het water en een groenpartij aan de overkant. Wat een oase! Niet veel later gingen we met z'n allen - inclusief mijn ouders - kijken en was het snel beklonken.

Wat we toen echter nog niet wisten was hoe handig de locatie was! Pas toen we aan het klussen waren, en ik met Sophie in de kinderwagen naar het winkelcentrum in de buurt liep (ik wist alleen nog maar dat het bestond en liep er met behulp van Google Maps heen), ontdekte ik hoe prachtig het park is dat naast ons huis ligt. 

In de jaren er na ontdekte ik elk plekje van het park en intussen is het zo ongeveer mijn tweede thuis. Ik wandel graag en veel; gemiddeld zo'n 7-9 km per dag, tegenwoordig. Ik heb dan ook meerdere vaste routes door het park, waarvan de drie belangrijkste zijn:
*The Circle. Je loopt het park in en... loopt een rondje. Hoe kom ik op de naam, he? De originaliteit spat ervan af! 
*The Pretzel. Je loopt het park in, loopt de helft van het rondje, dan een rondje er aan vast, dan terug. Zie je een thema hier, qua naamgeving?
*The Full Pretzel. Tja. What can I say. Ik ontdekte dat je het tweede rondje van the Pretzel kunt uitbreiden naar de verste uithoek van het park. Intussen zit je dan al meanderend op ruim vijf kilometer. 

Nu ja, daar ben ik dus vrijwel elke dag te vinden, zomer en winter, regen of zon. Maar ik zal eerlijk zijn: ik ben echt wel een zomerkind... ik prefereer de warmte en ik prefereer de zon.
Zo buiten leer je de seizoenen eigenlijk nog beter kennen. Je leert dat, als het regent, het meestal niet constant regent en je best tussen de buien door kunt lopen. (Meestal dan... natuurlijk kom ik ook wel eens terug als verzopen kat). Je leert dat wind, hoewel vervelend, tussen de bomen doorgaans wel meevalt. Je leert hoeveel laagjes je nodig hebt om warm te blijven in welke temperatuur.
En het grootste wat je leert is de schoonheid van elk seizoen. In de winter is dat het licht. Oh, het licht, dat prachtige licht dat door kale takken schijnt. 

Van de week had ik mazzel. Ik ging -dik ingepakt- vrij vroeg lopen, want ik moest boodschappen doen voor de lunch met een lieve vriendin. Het was werkelijk prachtig buiten. Etherisch, hauntingly beautiful zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. Ik genoot -heen en weer- met volle teugen. 

Ik deed de boodschappen, ruimde ze weer thuis weg, keek nog eens naar buiten en wat denk je? Mist. Dikke, dikke mist lag als een wattendeken over de bomen aan de overkant, die ik nog amper kon zien. 
Had ik even poepmazzel gehad?

 

Waarom "Mij maken die kilo's niks uit!" eigenlijk niet zo'n aardige opmerking is.

Dit is best een beladen onderwerp, maar ik wil er toch een keer over schrijven. 

Bijna alle opmerkingen die je krijgt als je veel afvalt zijn echt supertof. Lief, prettig, en heel vaak een conversation starter voor gesprekken over gezondheid en het leven die ik heel erg waardevol vind. 
Maar toch krijg je die éne regelmatig. Die éne die stoort, zowel bij mij als bij vriendinnen en kennissen die veel zijn afgevallen. Het zijn de mensen die zeggen, eigenlijk altijd op een klein beetje strenge toon: "Mij maken die kilo's niks uit hoor! Ik vond je sowieso al mooi, of je nou 50 of 150 kilo weegt."

En eigenlijk is dat dus niet zo aardig. 
Stel je even voor dat iemand een anderssoortige prestatie heeft geleverd. Bijvoorbeeld een belangrijk examen heeft gehaald. Zou je dan zeggen: "Ik vond je daarvoor ook al goed, hoor! Mij maakt dat examen niks uit!"
Dat klinkt in ene heel onaardig, toch?
Natuurlijk vond je die persoon daarvoor ook al goed. Stel je voor. Maar daar ging het nu even niet om. 

Bijna alle mensen die veel afvallen doen daar enorm hun best voor en zijn trots op het resultaat. Bijna alle mensen die afvallen horen dan ook graag dat dat zichtbaar is, maar los daarvan is het ook nog eens zo dat de persoon die deze opmerking maakt er eigenlijk vanzelf vanuit gaat dat je alleen af bent gevallen om esthetische redenen. En hoewel dat ergens begrijpelijk is, vooral als dat iemand is die zelf nooit een probleem met gewicht heeft gehad, is dat -sorry- grote onzin. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is dik zijn gewoon echt niet leuk, dus word je er blij van als je van die beperkingen eindelijk geen last meer hebt. Dat de wereld dan met je meeviert is fijn! 

De kern van het verhaal is: het feit dat je iemand complimenteert met de prestatie die die heeft geleverd betekent niet dat je daarmee de dikkere persoon die ze waren afkeurt. 

N.B. Even voor de zekerheid: opmerkingen als "ik vond je altijd al prachtig, maar je straalt nu zo!" en dergelijke zijn helemaal goed, natuurlijk. En de andere kant van het verhaal: gelukkig heeft niemand tegen mij iets gezegd als "nou, gelukkig maar want je zag er ook echt niet uit." want dat zou wél het afkeuren van wie je was zijn, en ik weet dat dat óók bestaat in de wereld en fatshaming is evenmin aardig. 
Het gaat hier even om een vrij specifieke manier van reageren die  bij mensen die veel afvallen niet zo lekker binnenkomt en die daarom toch een keer beschreven mocht. 

Zo! Dat gezegd hebbende een gezellig fotootje of twee en ik wens jullie allen een superfijne zondag! Glij niet uit! ;-)

Zo'n ontzettend leuk King Louie setje gescoord! Één keer raden waar ;-)