Als je van de trap kunt denderen

 Vroegah, heel, heel lang geleden toen ik aan het conservatorium studeerde, was er een grote, hoge trap van de hal naar de bovenkantine, met vrij ondiepe treden. Mijn medestudenten kennen hem ongetwijfeld nog goed. Ik was een tiener, misschien begin twintig en ik had er op de een of andere manier schik in om zó snel van die trap te rennen dat mijn benen vrijwel stil leken te staan en ik heel goed wist dat ik zéker niet zou kunnen corrigeren, mocht er iets mis gaan. 

Die hoge trap is nu waarschijnlijk al afgebroken want het conservatorium is verhuisd en het oude gebouw wordt gesloopt. Maar ook kon ik al heel lang niet meer zo snel van een trap. 

Kijk, veel slanke mensen denken (en logisch ook, want hoe kun je voelen wat je niet hebt geleefd?) dat afvallen voor jezelf vooral te maken heeft met esthetiek. Daarom zeggen mensen denk ik ook zo vaak: "Ik vond je vroeger ook al mooi!" (daarover ga ik deze week nog bloggen.)
Maar eigenlijk is dat maar een klein stukje. Natuurlijk kan ik niet voor alle dikke mensen praten maar degenen die ik heb gesproken erover en ikzelf zijn het erover eens: 
Dik zijn ZUIGT. 
Echt, het zuigt. 
Je kunt je als je slank bent niet voorstellen hoeveel je inlevert als je echt flink overgewicht hebt. Hoeveel dingen minder makkelijk of vervelender zijn, wat er allemaal pijn doet, hoe het je leven beperkt. 
Dat ik hier aan tafel zit met mijn benen over elkaar, dat ik zojuist heerlijk heb geyogaad en alle houdingen kon, dat ik mezelf tijdens zonnegroeten simpel kan opdrukken?
 Dat is onbetaalbaar en waarschijnlijk ook onuitlegbaar. 

Goed. Terug naar de trap. We waren vorige week in de IKEA, om kastjes te kopen voor onder Sophie's bureau. En ik weet niet of je wel eens in de IKEA in Haarlem geweest bent, maar daar is een hoge, ondiepe trap in drie delen. We liepen ernaartoe om naar beneden te gaan en in een opwelling riep ik naar Sophie, die achter mij liep: "Wie het eerst beneden is!" Voor ik antwoord heb gekregen begin ik al te rennen. Ik bedoel, kom op. Ze is veertien, denk je echt dat ze de uitdaging laat liggen? Ik hoor haar lachen en achter me aan komen terwijl ik de eerste trap af begin te denderen. Mijn voeten vallen zacht op elke trede, alsof het vanzelf gaat. De beweging is vloeiend, een cadans die moeiteloos werkt. 
"I'm going to get you!" roept Sophie achter me. 
"No way!" roep ik terug terwijl ik om een stel, dat op het onderste trapdeel loopt, heen ren. Uitgelaten kom ik op de begane grond aan en steek triomfantelijk mijn armen omhoog. 
Niet omdat ik Sophie heb verslagen, natuurlijk. Maar het gloeit in mijn lijf. 
Ik kan dit. 
Ik kán dit. 

Wauw, wat is het heerlijk om dat te ervaren. 

Als je 40 kilo bent afgevallen

 Het is dus echt zo, vandaag. Ik voelde al een poosje dat ik was afgevallen (daarover heb ik gisteren een blogje geschreven maar dat komt later online, haha, dit moet er nu even uit!) maar vandaag zei de weegschaal het ook. 
-40 kilo. Niet afgerond, niet ongeveer, nee, echt veer-tig kilo. Vanaf juni 2022 tot nu. 

Ik ga dan nu nog maar één keer een voor/na foto delen maar daarna stop ik er denk ik mee. Ik merk namelijk dat ik niet meer steeds bezig wil zijn met dat ik zo dik ben geweest. Mensen om me heen zijn (gelukkig) niet meer steeds heel verbaasd, het wordt gewoon. En voor mij ook, en dat wíl ik ook graag. Mensen die me nu leren kennen kennen me zoals ik nu ben. En dat voelt goed.

Ik zal zeker nog doorschrijven over het proces, dat wel. Natuurlijk. Ik zal zeker blijven praten en misschien wel meer doen met andere mensen en hún proces. Hoe dat vorm gaat krijgen weet ik nog niet goed. 

Maar voor nu ga ik gauw lesgeven en deel ik deze foto met veel liefs voor jullie allemaal: 

 

Als mensen vinden dat je nu wel dun genoeg bent

Okee, laat ik eerlijkheidshalve voorop stellen dat mijn hart elke keer weer een sprongetje maakt als iemand zoiets zegt. 
Wait. What? zegt het hart, zegt mijn binnenste dat nog altijd niet helemaal gewend is aan wat de spiegel me vertelt. Zeggen ze dat nou echt? Over mij? 
Vaak roep ik dan gauw dat ik officieel nog altijd een kilo te zwaar ben. 

En dat is dus een interessante want ik geloof dat ik nu wel ongeveer hetzelfde figuur heb als voordat ik zwanger werd, zo'n 15 jaar geleden. Ik was toen zo'n vijf kilo lichter dan nu. 
En dat kan dus misschien toch wel kloppen. 
Laten we elkaar geen Pietje noemen (behalve als je toevallig Pietje heet, dan mag het ;-)), ik heb natuurlijk wat huid over. Ik heb alsnog mazzel want het valt alles mee, maar aan mijn bovenbenen, bovenarmen en onderbuik zie je gewoon wel dat er 40 kilo minder Anke is. 
En los van dat ik niet kan helpen dat ik daarvan baal weegt die huid natuurlijk ook wat. 

Verder ben ik onnoemelijk veel fitter dan voordat ik zwanger werd. Ik wandel, fiets en yoga dat het een lust heeft, en mijn kuiten en armen worden echt flink gespierd. 
Spieren zijn, zoals we allemaal weten, zwaarder dan vet. Mijn middelomtrek is prachtig gezond, mijn visceraal vet is laag. (Dat is orgaanvet, dat kunnen ze meten met zo'n supersonische weegschaal die ze bv in sportscholen hebben.). Dus dat BMI van 25,5 zegt eigenlijk niet zo heel veel. 
Zegt iedereen.
En iedereen heeft gelijk.

En toch, en toch, en toch. Ik zou zo blij worden als dat BMI toch ooit nog onder de 25 komt... ook al weet ik heel goed dat ik niet mag zeuren.
Mag ik dan even, op mijn eigen blog, toch een piepklein beetje zeuren? Ik hoop op nog een paar kilo, al was het alleen maar als buffertje, maar wees gerust: ik ben niet bereid om daarvoor iets te veranderen in een eetpatroon dat megagezond is en goed voor me voelt. Ik ga niet minder eten dan goed voor me is, alleen maar om een weegschaal, no way. Ik deed dit hele proces natuurlijk al nooit voor het afvallen maar voor mijn gezondheid, en dat is in de tijd niet veranderd. Dus in de tussentijd vind ik wat ik in de spiegel zie best okee, en verder wachten we af en we gaan het zien, de komende maanden :-)

Omdat iedereen houdt van voor- en nafoto's ;)