Vandaag gingen we met ons gezinnetje en mijn moeder lopen.
Eerst klommen we in een boom.
We lopen het liefste een eind van de gele route (we weten de weg, dus we zwerven nog wel eens er vanaf ook). En die route gaat door een prachtig stuk bos, waar ook wilde koeien lopen.
Prachtige koeien zoals deze:
Die koeien zijn natuurlijk hartstikke mak. Anders mochten ze niet in een natuurgebied waar zoveel mensen lopen zijn. Dus toen er weer eens koeien op het pad lagen liep iedereen er rustig langs.
Totdat we bij een prachtige zwarte koe kwamen. ¨Mama, kijk eens wat een mooie koe!¨ zei Sophie. ¨hij is zo mooi... zwart!¨
Het was inderdaad een erg mooie koe.
Totdat de koe haar kop omdraaide. Ik stopte meteen Sophie achter mijn arm en maakte aanstalten om rustig door te lopen.
Dat vond de koe níet goed.
Totdat de koe haar kop omdraaide. Ik stopte meteen Sophie achter mijn arm en maakte aanstalten om rustig door te lopen.
Dat vond de koe níet goed.
De koe vond namelijk dat wij weg moesten en draaide zich om en liep op ons af.
(nee, zoals je ziet waren we niet te dichtbij)
Gelukkig kan Sophie goed reageren. Dus terwijl ik rustig bleef staan en mijn best deed om zo vriendelijk en rustig mogelijk over te komen rende zij weg, de heide op, de kant waar géén koeien waren. De koe chargeerde me en ik keek naar de grote horens. Zou ik ze vast moeten pakken?
Op zo´n moment heb je zoveel ruimte in je hoofd dat je alle details ziet.
De koe stopte gelukkig en keek me aan, en zo kon ik rustig achteruit lopen. Ze volgde me niet, dus kon ik snel achter Sophie aan, die met een bleek bekkie stond te wachten, en haar in mijn armen sluiten.
Ben, die de hond van mijn moeder in zijn armen had en dus machteloos toe had gekeken, was ook die kant op gelopen, terwijl mijn moeder, die de andere kant op de bosjes in was gegaan, nu ook veilig langs de koeien kon.
Op zo´n moment heb je zoveel ruimte in je hoofd dat je alle details ziet.
De koe stopte gelukkig en keek me aan, en zo kon ik rustig achteruit lopen. Ze volgde me niet, dus kon ik snel achter Sophie aan, die met een bleek bekkie stond te wachten, en haar in mijn armen sluiten.
Ben, die de hond van mijn moeder in zijn armen had en dus machteloos toe had gekeken, was ook die kant op gelopen, terwijl mijn moeder, die de andere kant op de bosjes in was gegaan, nu ook veilig langs de koeien kon.
Wát een avontuur.
Dan hier nog even vanuit het gezichtspunt van Sophie:
Volgende keer gaan we met een grote omweg om de koeien heen, hoe rustig ze ook aan het grazen zijn! Je weet nooit wanneer een koe het op haar heupen krijgt...