Wortelkanaalbehandeling: wat doen ze dan eigenlijk?

Een wortelkanaalbehandeling is een soort schrikbeeld. Haast een soort spreekwoord zelfs: ¨ik onderga nog liever een wortelkanaalbehandeling dan dat ik dit doe!¨ Het leek mij dan ook jarenlang een absolute nachtmerrie.

Is dat eigenlijk wel terecht?

Mijn vader, vroeger, vertelde dat dit soort dingen zonder verdoving gingen. Kijk, dat lijkt me dus echt een schrikbeeld!
Maar vanuit mijn eigen ervaring, en alle ervaringen van mensen om me heen die ik de afgelopen weken heb gehoord, valt het tegenwoordig met goeie verdoving eigenlijk hartstikke mee.

Daarom, en omdat ik denk dat we vaak geen idee hebben wat ons te wachten staat (en ik vind het fijn om te weten wat me te wachten staat), wilde ik eens op een rijtje zetten: wat gebéurt er dan tijdens zo´n behandeling?

Het eerste en belangrijkste punt is dit: als je eenmaal een WKB nodig hebt heb je doorgaans zo´n last van de tand in kwestie dat je vooral wilt dat die last over is. En is de WKB iets wat je graag over hebt om weer normaal te kunnen eten en zo.
Het tweede belangrijke punt is dat het inderdaad vrijwel geen zeer doet.

Okee. Wat ik dus niet wist is dat een WKB in twee delen gaat.
De eerste behandeling ¨starten ze de WKB op¨. Dit betekent dat, onder verdoving, de kies wordt opengeboord. Ik vond dit erg spannend, maar eigenlijk was het helemaal niet dieper dan bij een vulling al geboord was. Viel mee dus. Vervolgens gaat de tandarts de kanalen van de zenuw zoeken. Dit zijn er drie of vier. Die kanalen lopen bínnen de kies, het gaat dus niet je kaak in ofzo. Die kanalen worden leeggehaald met een soort ragertje. Als eenmaal het weefsel weg is is de zenuw dus ook weg en zou ´ie geen pijn meer moeten kunnen doen.
Als daar nou een fikse ontsteking of andere narigheid zit (zoals dus bij mij was), heb je kans dat ze het niet die dag af kunnen maken maar het even rustig moet worden. Dan volgt er een noodvulling en mag je terugkomen na een paar dagen. Maar ik moet zeggen dat álle andere mensen die ik gesproken heb behalve één, met die ene behandeling klaar waren.
Vervolgens worden de kanaaltjes gevijld. Dit voelt ook echt alsof ze vijlen (pijnloos. Je voelt alleen de beweging). En dan worden de kanalen opgemeten. Waarom weet ik niet. Hier kun je een speldenprik voelen. Ik voelde trouwens de eerste behandeling wel iets maar de tweede behandeling was helemaal pijnvrij.
En dan is de behandeling klaar, krijg je een noodvulling en wachten ze twee weken om alles helemaal rustig te laten worden.

De tweede behandeling vindt dan na 2 of 3 weken plaats. Deze behandeling heb ik zelf niet ondergaan, maar het schijnt peanuts te zijn: er worden stiftjes in de kanaaltjes geplaatst en dan komt de echte vulling erop. Vanaf dan zou je nooit meer last moeten hebben van de kies.

Wat ging er bij mij nou mis? De eerste drie kanalen waren perfect, maar de tandarts kon niet bij het vierde kanaal komen. Tijdens de tweede afspraak van de eerste behandeling kreeg ik daardoor in ene (terwijl ik nog verdoofd was) weer enorme zenuwpijn. Hij kon niet goed verklaren waarom. Eerst dacht hij erover om me door te sturen naar de WKB specialisten in Hoorn. Maar uiteindelijk zei hij: hij moet er gewoon uit. Het is genoeg geweest.
De (geweldige!) assistente is toen uiterst vriendelijk op haar strepen gaan staan bij het ziekenhuis, waardoor ik de volgende dag terecht kon en de zenuwpijn na 2 maanden eindelijk verdween.
Ik ben overigens de enige hoor, van ALLE mensen die ik heb gesproken, waarbij dit is gebeurd.

Al met al: die WKB is inderdaad niet heel erg fijn, maar het is ook echt weer niet het drama dat ik me van tevoren had voorgesteld. Tandheelkunde is echt een ander vak dan 30/40 jaar geleden. Iedereen was ontzettend lief, zorgzaam, en er werd gezorgd dat het pijnloos en comfortabel verliep.
Het lastigste is wellicht de duur: je ligt een poosje in die stoel.

Dat brengt me bij de... *drumroll* Tips van Anke!

* Je ligt er dus een poosje. Mijn lieve vriendin Miranda had me daarvoor gewaarschuwd en zei dat ze een volgende keer muziek mee zou nemen (wellicht is dit dus eigenlijk een tip van Miranda). Ik heb dat gedaan en het was echt heel fijn. Ik luisterde naar Dvorák´s 8e symfonie. En het hielp erg dat ik bewust daarnaar kon luisteren en me daarop kon concentreren. De tandarts vond dit ook geen enkel probleem, maar juist prettig dat ik erover na had gedacht.
* Dit geldt voor alle behandelingen, maar: vraag (als dit niet vanzelf gedaan wordt) om even tijd om de verdoving te laten inwerken. Als het een paar minuten mag inwerken doet het daarna geen pijn meer. Ik geloof dat dit per persoon verschillend is maar bij mij maakt dat echt verschil.
* Een tandarts die je echt vertrouwt is heel wat waard. Wij rijden al weer 8 jaar heen en weer naar de Goorn voor de tandarts, omdat die echt zó fijn is. Voor ons zeker de moeite waard.

There you have it! Weten is vooruitzien (hehe, zoiets toch? ;)), en ik hoop dat dit relaas wat meer duidelijkheid biedt aan hen die wellicht een WKB moeten ondergaan óf er erg bang voor zijn.

Wortelkanaal en kies trekken!

Oh jongens. Het is echt niet dat ik mijn blog vergeten ben hoor. Heus niet.

Maar er is VEEL gebeurd de afgelopen weken! Hele fijne dingen en ook minder fijne dingen. Daar kom ik nog wel op terug.

Maar nu even. Ik had in november al last van mijn kies. Steeds een vervelende zenuwpijn.
Ik ging naar de tandarts. Die dacht dat er een barstje in zat en stelde voor om te boren en er een overkapping op te maken.

De dagen na die behandeling had ik me toch een píjn?! Niet te filmen. Ik ging door de grond! De tandarts stelde voor een week af te wachten, en ik zou afzeggen als het beter ging.

Na de week ging het wel wat beter en de tandarts zei dat het best even kon duren voor de pijn helemaal verdween, dus ik wachtte braaf af.

En ik wachtte nog wat meer af. Het was Kerstmis. Intussen at ik al anderhalve maand alleen zachte dingen.

Uiteindelijk ging het niet meer. De zenuwpijn werd alleen maar erger. Afgelopen vrijdag moest ik dus met spoed voor een wortelkanaalbehandeling.

Vrijdag kwam en de behandeling ook. Alleen bleef het maar bloeden. Dus ze kon het niet afmaken.
Ze zei dat ik vandaag terug mocht komen, dan zou het maximaal een half uur duren en pijnvrij zijn.

Vandaag lag ik weer in de stoel, bij mijn vertrouwde tandarts. Hij maakte drie kanalen schoon, maar kwam steeds niet bij de vierde. En toen kwam de zenuwpijn weer volop terug.
Hij boorde even, ik ging door de grond. Hij werd stiller en serieuzer en sprak toen: ¨ik maak het voor vandaag dicht¨. En ik voelde het aankomen. Dit was niet okee.
Ik mocht rechtop en hij besprak het.

Kies moet eruit.

De assistente was gelukkig alweer zó lief en to the point en regelde direct een afspraak bij de kaakchirurg. Dus nu heb ik morgen om half tien al een afspraak. En daarna een gat in mijn mond.

Had ik al gezegd dat de tandarts nou niet direct mijn hobby is?

Ik heb hem nog wel laten lachen (natuurlijk). Zo zei ik tegen hem, toen hij vertelde dat er inderdaad van alles aan de hand was, dat ik dus toch niet gek was. Hij zei meteen dat hij dat ook nóóit had gedacht.
Waarop ik toch even aangaf dat dat niet de reactie was die ik van de meeste mensen krijg 😁
Ben zei zelfs: ¨Darling, the fact that you were right this time does not prove you are not crazy¨.
Van je man moet je het maar hebben ;)

Hopelijk gaat het morgen allemaal goed, en is het daarna ook echt klaar!