Op zondag gingen we met z´n viertjes (ons gezin en mijn moeder) naar Haarlem.
Het eerste wat ik daarover te zeggen heb is: ¨YYEEEEAAAHHHH JIEEEHAAA!¨ Ik kon weer naar Haarlem ;-)
In het centrum liepen we gezellig rond. Natuurlijk brachten we een bezoekje aan de Lush, waar je al van verre ruikt hoe heerlijk het daar is. Sophie en ik kochten/kregen allebei een body butter en nu zitten we al twee dagen de hele tijd aan onze armen te snuffelen. Verder zijn we best normaal hoor.
Natuurlijk gingen we even naar Ananda, waar ze prachtige stenen hebben, wierrookjes, boeken en zo.
En toen wilden ¨ze¨ iets eten bij Bagels and Beans. Nou moet ik momenteel nog heel erg voorzichtig zijn met eten dus voor mij is er niet echt iets te vinden, maar Sophietje kan alleen maar niet goed tegen suiker, melk en tarwe. Toch is het daardoor voor haar bijna onmogelijk ergens te lunchen.
Maar dus niet bij Bagels and Beans!! Ze hebben daar bijzondere bagels, die heten ¨Oathies¨, die gemaakt worden van o.a. haver (ja, je verwácht het niet met zo´n naam), en zeer glutenarm zijn. Je kunt ze bestellen met de hele menukaart, waaronder de optie met geitenkaas en honing. Helemaal Sophie-proof dus! Het kind was de koningin te rijk. Ze heeft echt zitten smullen.
En ik word er dus zo enorm blij van als een bedrijf inspeelt op de mensen die allergieën hebben! Geweldig dat ze zoiets op het menu hebben staan! Hopelijk ben ik zelf gauw weer beter genoeg dat ik ´m ook durf te proeven!
Voor nu dus een grote ¨dank je wel¨ aan het adres van Bagels and Beans :)
(B&B Haarlem zit aan de Gierstraat 49. Ze hebben er ook overheerlijke smoothies en heel veel keuze voor vega, vegan, en voor ¨gewone¨ mensen ook)
dinsdag 31 juli 2018
maandag 30 juli 2018
Muzikale families, toen en nu
Mijn vader speelde gitaar. Niet erg goed en ook niet erg subtiel, in alle eerlijkheid. Maar hij deed het wel en genoot ervan.
Hij had een hele ringband met nummers uit de jaren ´50, ´60 en ´70. Dingen als ¨country roads, take me home¨, ¨green green grass of home¨, ¨bluebirds over the white cliffs of Dover¨, ¨are you lonesome tonight¨... je krijgt er een beeld bij.
Hij zong niet erg goed en ook niet erg subtiel, maar vol overgave.
Mijn moeder, die nooit serieus heeft gezongen maar wel enorm muzikaal is, vulde er een haast verlegen tweede stem bij aan. En ik genoot ervan. We zongen vaak ´s-avonds en dan werden er uit de band liedjes gekozen om te zingen.
Hoe ouder ik werd hoe meer derde stemmen ik verzon. En als we op vakantie waren en de gitaar tevoorschijn kwam verzamelde zich een kring mensen om de zingende familie.
Los van het grappige, maar niet enorm nuttige feit dat ik een hoop liedjes uit mijn hoofd ken die de meeste mensen van mijn generatie überhaupt niet kennen, heeft dat liedjes zingen me nog veel meer gebracht. Er was muziek in huis! En we hadden in die muziek samen een passie.
Wat mijn vader trouwens wél heel erg goed kon was het bouwen van dingen. Wat zijn ogen zagen konden zijn handen maken. Zo maakte hij bijvoorbeeld gitaren. En hij bouwde voor kleine Anke een gitaar. Helaas was die Anke er niet zo in geïnteresseerd dus duurde het nog jaren voordat ik uit mezelf gitaar ging spelen. En zijn mooie massief houten gitaar erfde ik van hem en is een van mijn meest geliefde bezittingen.
Die herinneringen, zittend in een kring liedjes zingen die we goed kenden en waar we van hielden... het heeft me zeker gevormd. Het was zo heerlijk dat in het gezin waar ik opgroeide muziek een rol speelde. En nu denk ik er aan terug met liefde en een beetje weemoed.
Intussen hebben we natuurlijk zelf een dochter en die heeft aan muziek geen gebrek. Zij groeit op zoals de mensen waarop ik vroeger een beetje jaloers was op het conservatorium: die de klassieke muziek met de paplepel hadden ingegoten gekregen, die al precies wisten welke componisten welke stijlperiode waren. Voor haar is muziek zo vanzelfsprekend als ademen. Als ze iets wil zingen hoeft ze het maar te vragen en mama heeft het al opgezocht en speelt en zingt het even voor haar, neemt een begeleiding op... voor haar is het normaal.
Vorige week gingen we naar een vriendin, samen in de auto. Sophie vroeg: zullen we liedjes uit Chicago zingen? Die film keken we een paar weken geleden en ze is er heeelemaal weg van dus intussen kent ze alle liedjes. Ze zette cell block tango in en ik viel in. We zongen uit volle borst, zeker toen het tweestemmig werd. De hele weg naar de vriendin toe zongen we liedjes uit Chicago. En toen we er waren zei ze: ¨mama, zingen we op de terugweg ´all that jazz´?¨
Later dacht ik er zo eens over na. Misschien is dit wel onze versie van de kring met de gitaar. Samen in de auto Chicago galmen. Hopelijk kijkt ze er later met net zoveel liefde op terug.
Hij had een hele ringband met nummers uit de jaren ´50, ´60 en ´70. Dingen als ¨country roads, take me home¨, ¨green green grass of home¨, ¨bluebirds over the white cliffs of Dover¨, ¨are you lonesome tonight¨... je krijgt er een beeld bij.
Hij zong niet erg goed en ook niet erg subtiel, maar vol overgave.
Mijn moeder, die nooit serieus heeft gezongen maar wel enorm muzikaal is, vulde er een haast verlegen tweede stem bij aan. En ik genoot ervan. We zongen vaak ´s-avonds en dan werden er uit de band liedjes gekozen om te zingen.
Hoe ouder ik werd hoe meer derde stemmen ik verzon. En als we op vakantie waren en de gitaar tevoorschijn kwam verzamelde zich een kring mensen om de zingende familie.
Los van het grappige, maar niet enorm nuttige feit dat ik een hoop liedjes uit mijn hoofd ken die de meeste mensen van mijn generatie überhaupt niet kennen, heeft dat liedjes zingen me nog veel meer gebracht. Er was muziek in huis! En we hadden in die muziek samen een passie.
Wat mijn vader trouwens wél heel erg goed kon was het bouwen van dingen. Wat zijn ogen zagen konden zijn handen maken. Zo maakte hij bijvoorbeeld gitaren. En hij bouwde voor kleine Anke een gitaar. Helaas was die Anke er niet zo in geïnteresseerd dus duurde het nog jaren voordat ik uit mezelf gitaar ging spelen. En zijn mooie massief houten gitaar erfde ik van hem en is een van mijn meest geliefde bezittingen.
Die herinneringen, zittend in een kring liedjes zingen die we goed kenden en waar we van hielden... het heeft me zeker gevormd. Het was zo heerlijk dat in het gezin waar ik opgroeide muziek een rol speelde. En nu denk ik er aan terug met liefde en een beetje weemoed.
Intussen hebben we natuurlijk zelf een dochter en die heeft aan muziek geen gebrek. Zij groeit op zoals de mensen waarop ik vroeger een beetje jaloers was op het conservatorium: die de klassieke muziek met de paplepel hadden ingegoten gekregen, die al precies wisten welke componisten welke stijlperiode waren. Voor haar is muziek zo vanzelfsprekend als ademen. Als ze iets wil zingen hoeft ze het maar te vragen en mama heeft het al opgezocht en speelt en zingt het even voor haar, neemt een begeleiding op... voor haar is het normaal.
Vorige week gingen we naar een vriendin, samen in de auto. Sophie vroeg: zullen we liedjes uit Chicago zingen? Die film keken we een paar weken geleden en ze is er heeelemaal weg van dus intussen kent ze alle liedjes. Ze zette cell block tango in en ik viel in. We zongen uit volle borst, zeker toen het tweestemmig werd. De hele weg naar de vriendin toe zongen we liedjes uit Chicago. En toen we er waren zei ze: ¨mama, zingen we op de terugweg ´all that jazz´?¨
Later dacht ik er zo eens over na. Misschien is dit wel onze versie van de kring met de gitaar. Samen in de auto Chicago galmen. Hopelijk kijkt ze er later met net zoveel liefde op terug.
zondag 29 juli 2018
Ben ik een consuminderaar?
Dit was zomaar iets waarover ik nadacht. ¨Ben ik een consuminderaar?¨
Ik weet niet wat het is maar ik krijg altijd een beetje jeuk van het woord. Hoewel ik wel enorm achter het gedrag sta. Kijk, ¨wij¨ in het Westen willen steeds maar van alles. En we willen het het liefste NU. En we willen er het liefste zo min mogelijk voor betalen. We willen ook niet stilstaan bij wie de producten heeft gemaakt. Of bij de grondstoffen dat het kostte. Of wie die grondstoffen heeft gemaakt, of hoeveel vervuiling erbij kwam kijken. Wij willen iets nú, dat is ons récht, en we hebben ook het recht om er verder niet over na te denken.
En daar word ik heel verdrietig van. En aangezien verbeter de wereld, begin bij jezelf, zijn wij zeker bewuste consumenten. We proberen veel tweedehands te kopen, plastic komt er hier zo min mogelijk in, we maken veel zelf, schoonmaakproducten zijn natuurlijk of bio (Sonnet). Verzorgingsproducten zijn zelfgemaakt of zonder troep en als we iets willen kopen denken we daar goed over na.
Maar ik ben niet Roomser dan de Paus. Ik blijf shoppen hartstikke gezellig vinden én als we iets echt graag willen komt dat er eigenlijk altijd wel. Sophie is helemaal een struggle, dat kind wil werkelijk álles hebben en nóóit iets weggooien. Ik probeer haar dus te leren dat genoeg Genoeg is. En dat is dan ook meteen de kern ervan.
Wat ik absoluut doe is iets één keer kopen. Dus een goeie pan die ik ook nog hartstikke mooi vind, in plaats van 10 keer een Action pan die weer stuk gaat. Het maakt me dan ook niet uit dat dat meer kost, want de milieuvriendelijkheid en duurzaamheid is belangrijker voor me.
Het verschil tussen mij en het beeld dat ik heb van de gemiddelde consuminderaar, is dat het voor mij vooral om bewustzijn gaat. Zowel van het milieu, uitbuiting, grondstoffen en zo, als van ¨is dit iets wat ik echt in mijn ruimte, in mijn huis wil hebben? Of heb ik Genoeg?¨ Terwijl in mijn beleving het voor de gemiddelde consuminderaar vooral om geld gaat. En dat wil ik dan zelf niet het belangrijkste laten zijn. Laat vooral van je horen als je dit heel anders ziet!
Ben ik dan een minimalist? (Lacht even heel hard van binnen...)
Nou, wellicht ooit? Maar voor nu hoef je maar even in mijn kopjes-la of kledingkast te kijken om even mee te lachen ;-)
Ik denk dat er mensen zijn die zullen zeggen: ¨ja, jij hebt makkelijk praten, maar ik heb geen geld om een goeie pan te kopen.¨ En ik weet dat er mensen zijn die van 50 euro moeten rondkomen per week en nee, die kunnen dan geen nieuwe goeie pan kopen (misschien wel voor een Action-prijs in de Kringloopwinkel of via Marktplaats?) Maar wij zijn zelf verre van rijk (financieel dan, verder vind ik ons hartstikke rijk!) en ik denk dat het vooral te maken heeft met prioriteiten. Met kwaliteit over kwantiteit. Met bewust kiezen wat je wel, én wat je vooral níet met je geld doet. Waar je aandacht aan geeft, groeit. Dus als je goedkope troep bij de Action haalt, zegt dat iets anders dan dat je voor dezelfde prijs iets kwalitatief veel beters tweedehands van Marktplaats koopt. Denk ik dan :-). En ik lees ook veel blogs van mensen die helemaal niet veel verdienen maar toch heel rijk zijn met wat ze hebben. Ik hou dus wel heel erg van consuminderblogs :-D
Voor nu is de kern voor mij:
Ik weet niet wat het is maar ik krijg altijd een beetje jeuk van het woord. Hoewel ik wel enorm achter het gedrag sta. Kijk, ¨wij¨ in het Westen willen steeds maar van alles. En we willen het het liefste NU. En we willen er het liefste zo min mogelijk voor betalen. We willen ook niet stilstaan bij wie de producten heeft gemaakt. Of bij de grondstoffen dat het kostte. Of wie die grondstoffen heeft gemaakt, of hoeveel vervuiling erbij kwam kijken. Wij willen iets nú, dat is ons récht, en we hebben ook het recht om er verder niet over na te denken.
En daar word ik heel verdrietig van. En aangezien verbeter de wereld, begin bij jezelf, zijn wij zeker bewuste consumenten. We proberen veel tweedehands te kopen, plastic komt er hier zo min mogelijk in, we maken veel zelf, schoonmaakproducten zijn natuurlijk of bio (Sonnet). Verzorgingsproducten zijn zelfgemaakt of zonder troep en als we iets willen kopen denken we daar goed over na.
Maar ik ben niet Roomser dan de Paus. Ik blijf shoppen hartstikke gezellig vinden én als we iets echt graag willen komt dat er eigenlijk altijd wel. Sophie is helemaal een struggle, dat kind wil werkelijk álles hebben en nóóit iets weggooien. Ik probeer haar dus te leren dat genoeg Genoeg is. En dat is dan ook meteen de kern ervan.
Wat ik absoluut doe is iets één keer kopen. Dus een goeie pan die ik ook nog hartstikke mooi vind, in plaats van 10 keer een Action pan die weer stuk gaat. Het maakt me dan ook niet uit dat dat meer kost, want de milieuvriendelijkheid en duurzaamheid is belangrijker voor me.
Het verschil tussen mij en het beeld dat ik heb van de gemiddelde consuminderaar, is dat het voor mij vooral om bewustzijn gaat. Zowel van het milieu, uitbuiting, grondstoffen en zo, als van ¨is dit iets wat ik echt in mijn ruimte, in mijn huis wil hebben? Of heb ik Genoeg?¨ Terwijl in mijn beleving het voor de gemiddelde consuminderaar vooral om geld gaat. En dat wil ik dan zelf niet het belangrijkste laten zijn. Laat vooral van je horen als je dit heel anders ziet!
Ben ik dan een minimalist? (Lacht even heel hard van binnen...)
Nou, wellicht ooit? Maar voor nu hoef je maar even in mijn kopjes-la of kledingkast te kijken om even mee te lachen ;-)
Ik denk dat er mensen zijn die zullen zeggen: ¨ja, jij hebt makkelijk praten, maar ik heb geen geld om een goeie pan te kopen.¨ En ik weet dat er mensen zijn die van 50 euro moeten rondkomen per week en nee, die kunnen dan geen nieuwe goeie pan kopen (misschien wel voor een Action-prijs in de Kringloopwinkel of via Marktplaats?) Maar wij zijn zelf verre van rijk (financieel dan, verder vind ik ons hartstikke rijk!) en ik denk dat het vooral te maken heeft met prioriteiten. Met kwaliteit over kwantiteit. Met bewust kiezen wat je wel, én wat je vooral níet met je geld doet. Waar je aandacht aan geeft, groeit. Dus als je goedkope troep bij de Action haalt, zegt dat iets anders dan dat je voor dezelfde prijs iets kwalitatief veel beters tweedehands van Marktplaats koopt. Denk ik dan :-). En ik lees ook veel blogs van mensen die helemaal niet veel verdienen maar toch heel rijk zijn met wat ze hebben. Ik hou dus wel heel erg van consuminderblogs :-D
Voor nu is de kern voor mij:
- Denk na over waar je product vandaan komt, wie het produceerde, hoe vervuilend het was
- Kijk eens of je iets ook tweedehands kunt vinden
- Denk bewust na of je iets nodig hebt, want wat je al hebt is vaak ook al goed
- Zorg ervoor dat de spullen waarmee je je omringt, spullen zijn die écht bij je passen en waar je écht blij van wordt
- Als je iets koopt, koop dan iets duurzaams
- Vermijd alles wat van plastic is. Het is en blijft vervuilend en giftig. Je kunt naar de codes kijken, want er zijn wel betere en slechtere onder de plastics, als je het niet kunt vermijden
- Wij genieten minstens zo hard van een middagje wandelen en tennissen in het park als van shoppen
- Zoals zo vaak gaat het allemaal om balans. Als we allemaal een beetje meer zouden nadenken, iets bewuster zouden worden, zooo dát zou een verschil maken! Vele beetjes maken samen een grote!
zaterdag 28 juli 2018
Zelf maken: Bio boenwas/meubelwas
Sinds vorig jaar hebben wij een prachtige houten aanrecht. We hebben gewoon zelf het mooiste hout gekocht in de bouwmarkt en daar zijn we nog steeds hartstikke blij mee!
Nu moet je hout natuurlijk oliën of met was bewerken, zodat je hout mooi blijft.
Lijnolie is daar heel geschikt voor, maar gaat er wel vrij snel af. Dus zocht ik naar een wassigere oplossing.
Maar als je in de winkel boenwas koopt zit daar eigenlijk altijd troep in en sowieso terpentine of terpentijn. En dat heb ik dus liever niet in mijn eten. Dus ben ik zelf gaan experimenteren en ik vind dat dat heel goed gelukt is! Sinds we mijn eigen boenwas gebruiken blijft het hout veel langer mooi na het inwassen.
Okee! Zo maak je het.
Ingrediënten: bijenwas, lijnolie. Je kunt me er in elk geval niet van beschuldigen dat ik teveel ingrediënten gebruik! :-D
Je neemt een halve cup bijenwas (komt niet nauw dus elk kopje werkt. Maar op zich is een keer cup-maatjes kopen best een goeie optie. Bij Dille en Kamille hebben ze bijvoorbeeld hele mooie!)
Nu moet je hout natuurlijk oliën of met was bewerken, zodat je hout mooi blijft.
Lijnolie is daar heel geschikt voor, maar gaat er wel vrij snel af. Dus zocht ik naar een wassigere oplossing.
Maar als je in de winkel boenwas koopt zit daar eigenlijk altijd troep in en sowieso terpentine of terpentijn. En dat heb ik dus liever niet in mijn eten. Dus ben ik zelf gaan experimenteren en ik vind dat dat heel goed gelukt is! Sinds we mijn eigen boenwas gebruiken blijft het hout veel langer mooi na het inwassen.
Okee! Zo maak je het.
Ingrediënten: bijenwas, lijnolie. Je kunt me er in elk geval niet van beschuldigen dat ik teveel ingrediënten gebruik! :-D
Je neemt een halve cup bijenwas (komt niet nauw dus elk kopje werkt. Maar op zich is een keer cup-maatjes kopen best een goeie optie. Bij Dille en Kamille hebben ze bijvoorbeeld hele mooie!)
Deze bijenwas kun je eenvoudig online kopen. Ik had zelf stikmazzel en vroeg aan een biologische imker of hij toevallig bijenwas had en toen mocht ik zomaar zijn bijenwas van een heel jaar, in ruil voor een aantal bijenwasdoeken die ik voor hem maakte!
Maar goed. Je smelt de bijenwas au bain Marie. Oftewel je hangt een kom boven een pan zachtjes kokend water tot de inhoud smelt.
Als het gesmolten is doe je er een halve cup lijnzaadolie bij.
Ik hou die zelf koud en voeg hem later toe. Dan moet je het nog even een half minuutje laten smelten en door elkaar mengen in de warme kom. Je kunt hem ook meteen met de bijenwas mengen en dan pas verhitten in de kom.
En dan doe je het in een potje!
Het koelt vanzelf af en wordt dan vrij hard. En dan kun je simpelweg met een doek er wat uithalen en dat op je meubel smeren.
Overigens is het natuurlijk volledig eetbaar en kun je er ongetwijfeld ook andere dingen mee doen, leef je uit!
Kledingkast grondig opruimen
Het volgende blogje is ergens vorig jaar geschreven! Ik ben al een poosje bezig met ontspullen en binnenkort ga ik daar meer over vertellen.
Het geeft ook meteen aan waarom ik steeds niet blogde. Had ik uiteindelijk de moeite genomen om het toetsenbord aan te sluiten op de tablet, de standaard te zoeken waarop de tablet kon staan, op het minitoetsenbordje een blogje getypt.... wilde die vermaledijde Blogger app niks publiceren!! Lief klein schattig Chromebookje waarop ik dit moeiteloos zit te typen is een verademing!
Okee. Here goes!
Hoewel je het niet zou zeggen als je mijn kledingkast ziet, koop ik echt al jaren vrijwel geen kleding. Het enige wat ik heb gekocht afgelopen jaar zijn wat dikke vesten. Toch was die kast nog steeds overvol. En op zolder stonden nog twee houten kisten vol met te kleine kleding van voor mijn zwangerschap ruim 8 jaar geleden. Ik heb die altijd bewaard in de hoop dat mijn lijf in ene weer door zou hebben dat ik gewoon slank kan zijn met wat ik qua brandstof in mijn lijf stop. Maar dat moment is nog niet aangebroken en eigenlijk is mijn smaak ook intussen hartstikke veranderd. Weg ermee dus!
Nou hoef ik persoonlijk geen capsulegarderobe, want ik hou erg van afwisseling en kleuren zijn erg belangrijk voor me. Als ik op een dag iets zwarts aan wil vind ik het echt niet fijn als het dan persé wit moet zijn. Dus die kast mag best vol zijn met spullen die toch al gekocht zijn, maar dat dan wel graag binnen redelijke grenzen.
Het moge duidelijk zijn dat ik in het verleden veel (teveel) kleding heb gekocht. Naar mate de duurzaamheid en het besef van "wat heb ik eigenlijk nodig?" en "Wat vind ik eigenlijk belangrijk?" steeds belangrijker werden is dat kopen gestopt. Dat is ook wel voer voor een ander blogje eigenlijk.
Je kunt mij als het koud is uittekenen in een Desigual rokje (is sowieso een ethisch verantwoord merk en ik kocht vrijwel alle rokjes tweedehands), een zwarte legging (biokatoen van HEMA), een t-shirt en een lekker dik vest. Het vest verdwijnt hopelijk binnen een maand of twee weer. En in de zomer draag ik graag losse flodderjurkjes van viscose. Uiteraard is er ook concertkleding.
Ook draag ik thuis graag yogabroeken en heb ik nog een stapeltje oude fleecetruien.
Het allerfijnste in mijn kast zijn de yakwollen poncho's. Geweldig zijn die. Zo lekker zacht en zo lekker warm! Die draag ik graag als ik thuis stilzit.
Nou, en de rest kon dus weg.... Morgen komt een goed doel kleding ophalen en dat zullen ze bij ons huis weten!!
Het geeft ook meteen aan waarom ik steeds niet blogde. Had ik uiteindelijk de moeite genomen om het toetsenbord aan te sluiten op de tablet, de standaard te zoeken waarop de tablet kon staan, op het minitoetsenbordje een blogje getypt.... wilde die vermaledijde Blogger app niks publiceren!! Lief klein schattig Chromebookje waarop ik dit moeiteloos zit te typen is een verademing!
Okee. Here goes!
Hoewel je het niet zou zeggen als je mijn kledingkast ziet, koop ik echt al jaren vrijwel geen kleding. Het enige wat ik heb gekocht afgelopen jaar zijn wat dikke vesten. Toch was die kast nog steeds overvol. En op zolder stonden nog twee houten kisten vol met te kleine kleding van voor mijn zwangerschap ruim 8 jaar geleden. Ik heb die altijd bewaard in de hoop dat mijn lijf in ene weer door zou hebben dat ik gewoon slank kan zijn met wat ik qua brandstof in mijn lijf stop. Maar dat moment is nog niet aangebroken en eigenlijk is mijn smaak ook intussen hartstikke veranderd. Weg ermee dus!
Nou hoef ik persoonlijk geen capsulegarderobe, want ik hou erg van afwisseling en kleuren zijn erg belangrijk voor me. Als ik op een dag iets zwarts aan wil vind ik het echt niet fijn als het dan persé wit moet zijn. Dus die kast mag best vol zijn met spullen die toch al gekocht zijn, maar dat dan wel graag binnen redelijke grenzen.
Het moge duidelijk zijn dat ik in het verleden veel (teveel) kleding heb gekocht. Naar mate de duurzaamheid en het besef van "wat heb ik eigenlijk nodig?" en "Wat vind ik eigenlijk belangrijk?" steeds belangrijker werden is dat kopen gestopt. Dat is ook wel voer voor een ander blogje eigenlijk.
Je kunt mij als het koud is uittekenen in een Desigual rokje (is sowieso een ethisch verantwoord merk en ik kocht vrijwel alle rokjes tweedehands), een zwarte legging (biokatoen van HEMA), een t-shirt en een lekker dik vest. Het vest verdwijnt hopelijk binnen een maand of twee weer. En in de zomer draag ik graag losse flodderjurkjes van viscose. Uiteraard is er ook concertkleding.
Ook draag ik thuis graag yogabroeken en heb ik nog een stapeltje oude fleecetruien.
Het allerfijnste in mijn kast zijn de yakwollen poncho's. Geweldig zijn die. Zo lekker zacht en zo lekker warm! Die draag ik graag als ik thuis stilzit.
Nou, en de rest kon dus weg.... Morgen komt een goed doel kleding ophalen en dat zullen ze bij ons huis weten!!
vrijdag 27 juli 2018
2018 tot nu toe: een uitdaging!
De eerste helft van 2018 was bijzonder intens hier. Ik zal er even in sneltreinvaart wat over vertellen.
Het begon in Lanzarote. We hadden een geweldige vakantie!! Ik voelde me hartstikke goed, we liepen over een lavaveld, mijn lijf deed het, het was top!! We wilden eigenlijk niet weg en gezien wat erna allemaal gebeurde hadden we beter kunnen blijven ;-)
In Februari kreeg mijn moeder griep. Ik had haar ´s-middags gezien en toen was ze nog wel op, maar ze was duidelijk ziek. Die avond zei ze: ¨bel straks maar niet meer hoor, ik ga naar bed¨. Ik drukte haar op het hart om vooral te bellen als het niet ging.
De volgende ochtend had ik nog niks gehoord, dus ik wachtte even af tot ze redelijkerwijs wakker zou zijn en appte haar. En toen bleek dat het echt heel erg slecht ging. Ze lag te vechten voor adem. Ik belde direct de HAP. En hoewel die er niet heel happig (heh. Toch nog even een woordgrapje) op waren stuurden ze meteen iemand langs. Die vervolgens meteen de ambulance belde. Ben ging met haar mee, ik bleef hier met een eveneens goed zieke Sophie. Longontsteking sepsis, zo bleek. Haar longen waren helemaal gevuld. Ze is door het oog van de naald gekropen. Een uurtje later was het over geweest.
Ze lag een week op de IC. Een enorm heftige tijd. Gelukkig kwam ze erdoorheen en hoewel ze nog altijd geen 100% is doet ze het weer redelijk.
Ik kreeg, nadat ze thuis was, een enorme buikpijnaanval. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Gelukkig trok de pijn na een paar dagen weg. Ik belde de huisarts, die vond dat ik toch even naar de MDL arts moest.
Ik ging erheen, maar hij nam het niet erg serieus en dacht dat het vast gewoon prikkelbare darmen waren.
Een paar weken later was ik boven muziek aan het maken en in ene besefte ik me dat Ben nog niet thuis was. Ik pakte mijn telefoon en daarop stond een bericht. Hij was aangereden door een auto en zijn arm was gebroken. Ik schrok me een ongeluk, regelde iemand die Sophie meenam uit school en racete naar de EHBO.
Daar lag ´ie. Z´n arm in een gekke hoek. De chirurg kwam erbij en bracht vervelend nieuws: het moest geopereerd.
Uiteindelijk moest ik toch maar naar huis en daar bleef ´ie achter. Voor het eerst in een ziekenhuis. Het wachten begon op de operatie. Gelukkig gebeurde dat de volgende ochtend en mocht hij de dag erna naar huis. De enorm lieve vriendin, wier dochter een vriendin is van Sophie, die Sophie mee had genomen vroeg of ze ook mocht blijven slapen. De twee meisjes waren helemaal blij en Sophie miste gelukkig alle stress en narigheid. Intussen is ´ie redelijk hersteld, alleen blijkt helaas dat er een bot in z´n pols toch niet goed zit en moet hij waarschijnlijk in september toch opnieuw worden geopereerd. Zo balen!
Ben´s gips was er nét af, het was begin april, toen ik weer een buikpijnaanval kreeg. 4 dagen lang had ik enorme pijn maar ik dacht steeds, tja, prikkelbare darmen. Uiteindelijk kreeg ik ook koorts dus moest ik toch maar naar de HAP. Daar aangekomen mocht ik meteen door naar het ziekenhuis en werd ik opgenomen, met het vermoeden van PID (ontsteking van het kleine bekken). Ik kreeg antibiotica via het infuus en dat hielp, maar ze hebben nooit kunnen vinden wat er nou precies aan ten oorzaak lag. Eerlijk gezegd hebben ze ook niet erg veel gedaan om dat te onderzoeken.
Na twee dagen mocht ik naar huis met een recept antibiotica. En ik dacht: nu begint mijn herstel. Alleen viel dat behoorlijk tegen. Na de kuur begon de buikpijn al snel weer, en zo begonnen drie maanden van buikpijnaanvallen, HAP bezoekjes, EHBO bezoekjes, en vooral heel veel heen- en weer gepingpong van dokters die allemaal zeiden: ¨tja, ik kan eigenlijk niks vinden¨.
Ik werd er moedeloos van. Mijn hele leven stond stil en ik was hartstikke ziek.
Twee weken geleden had ik weer ontzettende buikpijn en zaten we (mijn moeder is steeds mee gegaan, zo ontzettend fijn!) weer vijf uur bij de EHBO. En de chirurg daar besloot me gauw in te plannen voor een MRI.
De volgende dag moest ik ´toevallig´ naar een afspraak met Sophie, en omdat ik nog zó ziek was moest ik wel tegen de mevrouw zeggen wat er in het heel kort gebeurd was. En toen kwam het. Ze vertelde me dat zij in april was opgenomen met hoge ontstekingswaarden in het bloed, maar dat ze nooit hadden kunnen vinden wat er aan de hand was. Dit klonk nogal bekend...
Ze vertelde me dat ze naar een elektro-acupuncturist was gegaan en die had een oorzaak gevonden en behandeld en ze was weer helemaal beter.
Ik kreeg de naam van de acupuncturist, heb hem na de afspraak direct gebeld en mocht meteen, wegens zomertijd, de volgende dag komen. Hij mat me door, constateerde lever-issues en gaf me kruiden.
Een paar dagen later moest ik voor de MRI en naar de chirurg. En daar kwam, na ruim drie maanden, een antwoord. Er was sprake geweest van diverticulitis (een ontsteking van een uitstulping van de dikke darm). Het zou zeer goed kunnen dat er ook sprake was geweest van PID maar dat kunnen ze niet meer zien. Het was vooral jammer dat ze niet eerder een scan was gedaan, vond ze. Dat vond ik ook. Er was niks aan te doen behalve een operatie als het te erg werd.
Uhuh.
Ik gebruik de kruiden nu een week en voel me 1000 keer beter. Het is echt ongelooflijk. Van zó ziek naar weer bijna helemaal okee. Ik heb nog een beetje pijn in de buik soms maar het trekt redelijk weg.
Wat ik nou zo ontzéttend jammer vind is dat de ¨gewone¨ doktoren hier niets mee doen. Ik heb het natuurlijk verteld tegen de MDL arts. Zijn reactie? ¨Ik hoop maar dat je ze niet teveel betaalt¨
Als ik die arts was dan zou ik, als ik een patiënt aanhoorde die een oplossing had gevonden voor iets waar ik zelf geen oplossing voor had, één en al oor zijn. Ik zou graag willen weten wie dat dan was en hoe het werkte. Want wie weet kon ik er wel andere patiënten, die ik ook niet kon helpen, naartoe sturen.
Zo jammer dat hun minds gesloten zijn. Vooral voor al die mensen die in zo´n situatie zitten maar níet toevallig de wegen kunnen vinden.
En dat is dan precies de reden waarom ik dit verhaal deel. Stop niet met zoeken naar een oplossing, zou ik aanraden. Oh, en bel je moeder als je je zorgen maakt. Je weet maar nooit wanneer je haar het leven moet redden ;-).
Hopelijk mag ik op deze weg verder gaan en blijft de lijn stijgen!! In elk geval ben ik enórm dankbaar voor de verbetering en ik geniet met volle teugen van gewoon léven! Heerlijk wandelen, cricket spelen met mijn gezin, naar de stad, even door de IKEA. De gewone dingen, oei, wat zijn die genieten! Ik ben vól dankbaarheid voor mijn fijne gezin, mijn geweldige moeder, de lieve lieve mensen om mee heen. Voor goeie behandelaars. Voor mijn geest die sterk is en altijd overal doorheen komt en zoekt naar wegen. Mijn lijf dat het zwaar had maar toch weet te herstellen. Gewoon, Dankbaar :)
Het begon in Lanzarote. We hadden een geweldige vakantie!! Ik voelde me hartstikke goed, we liepen over een lavaveld, mijn lijf deed het, het was top!! We wilden eigenlijk niet weg en gezien wat erna allemaal gebeurde hadden we beter kunnen blijven ;-)
In Februari kreeg mijn moeder griep. Ik had haar ´s-middags gezien en toen was ze nog wel op, maar ze was duidelijk ziek. Die avond zei ze: ¨bel straks maar niet meer hoor, ik ga naar bed¨. Ik drukte haar op het hart om vooral te bellen als het niet ging.
De volgende ochtend had ik nog niks gehoord, dus ik wachtte even af tot ze redelijkerwijs wakker zou zijn en appte haar. En toen bleek dat het echt heel erg slecht ging. Ze lag te vechten voor adem. Ik belde direct de HAP. En hoewel die er niet heel happig (heh. Toch nog even een woordgrapje) op waren stuurden ze meteen iemand langs. Die vervolgens meteen de ambulance belde. Ben ging met haar mee, ik bleef hier met een eveneens goed zieke Sophie. Longontsteking sepsis, zo bleek. Haar longen waren helemaal gevuld. Ze is door het oog van de naald gekropen. Een uurtje later was het over geweest.
Ze lag een week op de IC. Een enorm heftige tijd. Gelukkig kwam ze erdoorheen en hoewel ze nog altijd geen 100% is doet ze het weer redelijk.
Ik kreeg, nadat ze thuis was, een enorme buikpijnaanval. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Gelukkig trok de pijn na een paar dagen weg. Ik belde de huisarts, die vond dat ik toch even naar de MDL arts moest.
Ik ging erheen, maar hij nam het niet erg serieus en dacht dat het vast gewoon prikkelbare darmen waren.
Een paar weken later was ik boven muziek aan het maken en in ene besefte ik me dat Ben nog niet thuis was. Ik pakte mijn telefoon en daarop stond een bericht. Hij was aangereden door een auto en zijn arm was gebroken. Ik schrok me een ongeluk, regelde iemand die Sophie meenam uit school en racete naar de EHBO.
Daar lag ´ie. Z´n arm in een gekke hoek. De chirurg kwam erbij en bracht vervelend nieuws: het moest geopereerd.
Uiteindelijk moest ik toch maar naar huis en daar bleef ´ie achter. Voor het eerst in een ziekenhuis. Het wachten begon op de operatie. Gelukkig gebeurde dat de volgende ochtend en mocht hij de dag erna naar huis. De enorm lieve vriendin, wier dochter een vriendin is van Sophie, die Sophie mee had genomen vroeg of ze ook mocht blijven slapen. De twee meisjes waren helemaal blij en Sophie miste gelukkig alle stress en narigheid. Intussen is ´ie redelijk hersteld, alleen blijkt helaas dat er een bot in z´n pols toch niet goed zit en moet hij waarschijnlijk in september toch opnieuw worden geopereerd. Zo balen!
Ben´s gips was er nét af, het was begin april, toen ik weer een buikpijnaanval kreeg. 4 dagen lang had ik enorme pijn maar ik dacht steeds, tja, prikkelbare darmen. Uiteindelijk kreeg ik ook koorts dus moest ik toch maar naar de HAP. Daar aangekomen mocht ik meteen door naar het ziekenhuis en werd ik opgenomen, met het vermoeden van PID (ontsteking van het kleine bekken). Ik kreeg antibiotica via het infuus en dat hielp, maar ze hebben nooit kunnen vinden wat er nou precies aan ten oorzaak lag. Eerlijk gezegd hebben ze ook niet erg veel gedaan om dat te onderzoeken.
Na twee dagen mocht ik naar huis met een recept antibiotica. En ik dacht: nu begint mijn herstel. Alleen viel dat behoorlijk tegen. Na de kuur begon de buikpijn al snel weer, en zo begonnen drie maanden van buikpijnaanvallen, HAP bezoekjes, EHBO bezoekjes, en vooral heel veel heen- en weer gepingpong van dokters die allemaal zeiden: ¨tja, ik kan eigenlijk niks vinden¨.
Ik werd er moedeloos van. Mijn hele leven stond stil en ik was hartstikke ziek.
Twee weken geleden had ik weer ontzettende buikpijn en zaten we (mijn moeder is steeds mee gegaan, zo ontzettend fijn!) weer vijf uur bij de EHBO. En de chirurg daar besloot me gauw in te plannen voor een MRI.
De volgende dag moest ik ´toevallig´ naar een afspraak met Sophie, en omdat ik nog zó ziek was moest ik wel tegen de mevrouw zeggen wat er in het heel kort gebeurd was. En toen kwam het. Ze vertelde me dat zij in april was opgenomen met hoge ontstekingswaarden in het bloed, maar dat ze nooit hadden kunnen vinden wat er aan de hand was. Dit klonk nogal bekend...
Ze vertelde me dat ze naar een elektro-acupuncturist was gegaan en die had een oorzaak gevonden en behandeld en ze was weer helemaal beter.
Ik kreeg de naam van de acupuncturist, heb hem na de afspraak direct gebeld en mocht meteen, wegens zomertijd, de volgende dag komen. Hij mat me door, constateerde lever-issues en gaf me kruiden.
Een paar dagen later moest ik voor de MRI en naar de chirurg. En daar kwam, na ruim drie maanden, een antwoord. Er was sprake geweest van diverticulitis (een ontsteking van een uitstulping van de dikke darm). Het zou zeer goed kunnen dat er ook sprake was geweest van PID maar dat kunnen ze niet meer zien. Het was vooral jammer dat ze niet eerder een scan was gedaan, vond ze. Dat vond ik ook. Er was niks aan te doen behalve een operatie als het te erg werd.
Uhuh.
Ik gebruik de kruiden nu een week en voel me 1000 keer beter. Het is echt ongelooflijk. Van zó ziek naar weer bijna helemaal okee. Ik heb nog een beetje pijn in de buik soms maar het trekt redelijk weg.
Wat ik nou zo ontzéttend jammer vind is dat de ¨gewone¨ doktoren hier niets mee doen. Ik heb het natuurlijk verteld tegen de MDL arts. Zijn reactie? ¨Ik hoop maar dat je ze niet teveel betaalt¨
Als ik die arts was dan zou ik, als ik een patiënt aanhoorde die een oplossing had gevonden voor iets waar ik zelf geen oplossing voor had, één en al oor zijn. Ik zou graag willen weten wie dat dan was en hoe het werkte. Want wie weet kon ik er wel andere patiënten, die ik ook niet kon helpen, naartoe sturen.
Zo jammer dat hun minds gesloten zijn. Vooral voor al die mensen die in zo´n situatie zitten maar níet toevallig de wegen kunnen vinden.
En dat is dan precies de reden waarom ik dit verhaal deel. Stop niet met zoeken naar een oplossing, zou ik aanraden. Oh, en bel je moeder als je je zorgen maakt. Je weet maar nooit wanneer je haar het leven moet redden ;-).
Hopelijk mag ik op deze weg verder gaan en blijft de lijn stijgen!! In elk geval ben ik enórm dankbaar voor de verbetering en ik geniet met volle teugen van gewoon léven! Heerlijk wandelen, cricket spelen met mijn gezin, naar de stad, even door de IKEA. De gewone dingen, oei, wat zijn die genieten! Ik ben vól dankbaarheid voor mijn fijne gezin, mijn geweldige moeder, de lieve lieve mensen om mee heen. Voor goeie behandelaars. Voor mijn geest die sterk is en altijd overal doorheen komt en zoekt naar wegen. Mijn lijf dat het zwaar had maar toch weet te herstellen. Gewoon, Dankbaar :)
woensdag 25 juli 2018
Woehoe! I'm baaahack!
Ik ben er weer!
De afgelopen jaren hadden we geen laptop. Nadat de MacBook het begaf vond ik dat ik best zonder kon. Ik heb een simpele tablet voor bladmuziek en een telefoon, dus moest kunnen!
En dat was ook wel zo. Alleen tekstverwerken was een drama. En dat bloggen... dat bleek behoorlijk onmogelijk. En dat vond ik jammer!
Sinds vandaag, ik heb verder nog niks geinstalleerd (en hoe maak je in hemelsnaam een trema? Jullie zullen het even moeten doen met ¨geinstalleerd¨ zonder), hebben we een lief klein simpel tweedekans chromebookje. Gewoon, genoeg om tekst te verwerken, misschien wat bladmuziek te kunnen noteren, en te bloggen :)
Ik heb een hele lijst met onderwerpen dus hou je vast!
Ik ga verder met bloggen over bewust leven, (slimme) kinderperikelen, natuurlijke verzorgings- en schoonmaakproducten, een mespuntje muziek, een vleugje ontspullen en bewust consumeren, een snufje spiritualiteit, een theelepel gezondheid, een eetlepel gezonde recepten en natuurlijk flink wat humor. Want daarmee smaakt het leven toch een stuk beter.
Tot gauw!
De afgelopen jaren hadden we geen laptop. Nadat de MacBook het begaf vond ik dat ik best zonder kon. Ik heb een simpele tablet voor bladmuziek en een telefoon, dus moest kunnen!
En dat was ook wel zo. Alleen tekstverwerken was een drama. En dat bloggen... dat bleek behoorlijk onmogelijk. En dat vond ik jammer!
Sinds vandaag, ik heb verder nog niks geinstalleerd (en hoe maak je in hemelsnaam een trema? Jullie zullen het even moeten doen met ¨geinstalleerd¨ zonder), hebben we een lief klein simpel tweedekans chromebookje. Gewoon, genoeg om tekst te verwerken, misschien wat bladmuziek te kunnen noteren, en te bloggen :)
Ik heb een hele lijst met onderwerpen dus hou je vast!
Ik ga verder met bloggen over bewust leven, (slimme) kinderperikelen, natuurlijke verzorgings- en schoonmaakproducten, een mespuntje muziek, een vleugje ontspullen en bewust consumeren, een snufje spiritualiteit, een theelepel gezondheid, een eetlepel gezonde recepten en natuurlijk flink wat humor. Want daarmee smaakt het leven toch een stuk beter.
Tot gauw!