maandag 25 juli 2016

Ik zou wel een kindje lusten

Er wordt hier regelmatig gestoeid. Vooral toen Sophie wat kleiner was vond ze het hilarisch om gekieteld te worden. Intussen is het, al wordt ze nog zo groot, erg grappig als mama zegt dat ze een hapje uit Sophie gaat nemen. Er wordt dan hard om hulp gegild en dan komt papa aan en die gaat "helpen".
Nu is het vakantie en Sophie is lekker in de ochtend thuis  met mij. Wij vinden dat allebei heel erg gezellig. We zijn dan lekker rustig samen, er wordt gelezen en rustig gespeeld. En natuurlijk heel veel geknuffeld.

Net ging ik even grappig doen dus ik riep: " Ik heb honger! Ik wil wel een hapje van Sophie!!"
Sophie begon te gillen en keek me toen heel serieus en volwassen aan en zei op zeer redelijke toon: "maar er is niemand om me te helpen!"

Je kon me ópvegen echt.


donderdag 14 juli 2016

Kid's empathy

Sophie walks in and says: "Opi?" (It's what she called my dad). She feels lots of things but is too young to have the tools to express them. 
I ask her if she's missing him. She says yes. 
Then she asks me, with that look she has, whether I still cry about him. I just look at her, not knowing what to say. She says: "when I'm not there?"
Perceptive, this kid. Such empathy.

dinsdag 28 juni 2016

In Memoriam

And when all is said
And when all is done
The mourners have come
The friends have gone
There is suddenly silence
An empty room
Nobody there now
A heart filled with gloom
Knowing the best possible thing
Has happened there
Is not much help now
Alone in this chair
For he's really gone
Not just for a week
But for ever
We'll never more speak
Tomorrow I'll dust off
This aching heart of mine
And store the loving memories
On my heart's shrine
But for tonight I will sit here
And wrap my arms around me
Sit here and contemplate
The soul that's been set free. 

In loving memory of my dad. 
13-11-'44 - 24-6-'16

zaterdag 28 mei 2016

Brain farts, oftewel blonde momenten.

Ik moest zo verschrikkelijk hard lachen om dit artikel, waarin door mensen beschreven wordt wat het domste is wat ze ooit hebben gedaan:

Disclaimer: Ik ben niet verantwoordelijk voor buikpijn van het lachen! ;-)

Dus laat ik er dan op deze plaats maar een aantal van mezelf aan toevoegen. Gelukkig is enige zelfspot mij niet vreemd, en blonde momenten zijn dat duidelijk ook niet!

* Vragen: heeft u ook hemaworsten? Helaas was ik echter in de V&D... 

* Zoeken, tijdens gezellig shoppen in Haarlem met moeders, naar haar gele auto. We begonnen al wat paniekerig te kijken toen we ons beseften dat we in onze blauwe focus waren gekomen... 

* Twee vingers op een papieren foto plaatsen om te proberen in te zoomen...

* Tijdens een repetitie een stuk uit een papieren boek moeten spelen omdat dat niet op de tablet stond, en vervolgens de zijkant van het boek aantikken om de bladzijde om te slaan...

* Ik kan de keren dat ik mijn telefoon heb gezocht terwijl ik die in mijn hand had en mijn bril terwijl ik die op had, niet eens meer tellen.

Eervolle vermeldingen gaan naar:

* Een leerling liet zijn telefoon hier liggen. We belden zijn vrouw dat zijn telefoon hier lag. Één  minuut later gaat zijn telefoon. Ze belt hem om hem te vertellen dat hij zijn telefoon bij ons heeft laten liggen...

* Ben die in de supermarkt deo wil opspuiten. Alleen was het scheerschuim...

* Ben die melk in zijn koffie wil gieten, maar dat in plaats daarvan in zijn sinaasappelsap giet...

Voeg je jouw blonde moment toe in de comments?

maandag 23 mei 2016

Boekenwurm



Ze is zes maar ze leest alsof ze tien is. Een uitstekend werkend stel hersenen, aan twee kanten boekenwurmschap in haar DNA en een huis waar zélf activiteiten verzinnen hoog in het vaandel staat (hier geen schermpjes voor jonge kinderhoofdjes) hebben een heuse gloednieuwe boekenwurm gecreëerd. Een humorvolle vriendin grapte van de week aan de telefoon: "Leest ze Roald Dahl?! Wat gaat ze dan volgend jaar lezen, Karel Ende Elegast?"

Nu had ik al op aanraden van een kennis "De gebroeders Leeuwenhart" van Astrid Lindgren in huis, maar ik besefte me, boek eenmaal in handen, dat ze er misschien qua belevingswereld nog wel erg jong voor is.
Dat is dus lastig aan een kind wat voorloopt: dat ze meer snappen en kunnen dan ze qua belevingswereld past.

Maar goed, Sophie was met geen mogelijkheid meer van dat boek af te brengen dus ze is er gisterenavond toch in begonnen met de belofte dat ze het weglegt als ze het te spannend of zielig vindt. Ik weet trouwens nog van mezelf op die leeftijd dat ik echt best al een hoop kon hebben dus waarschijnlijk komt het wel goed.

Fast forward naar vanmorgen vroeg. Gisteren sliep ze pas vrij laat want ze was nog lang aan het hoesten dus ik had besloten om haar zo lang mogelijk te laten slapen. Dus pas om acht uur liep ik zachtjes naar boven om haar wakker te maken, snel kleren aan te trekken (moet ze uiteraard normaal zelf maar oh wat gaat het zo een stuk sneller ;-)) en er wat eten in te stoppen zodat ze om kwart over acht naar school kon.
Ik doe de deur van haar kamer open en daar zit ze hoor. In kleermakerszit op haar bed. Klaarwakker. Boek voor haar neus. Bladzijde 34. Ze zegt nog net goedemorgen.
Ik pak kleren uit haar kast en trek haar pyjamashirt over haar hoofd uit en het andere aan. Haar jurk volgt. Ze gaat even verliggen zodat ik ook de maillot voor haar aan kan trekken en vervolgens moet ze toch echt zelf mee naar beneden komen. Het boek gaat mee. Uiteraard.
Beneden staat het ontbijt al klaar. Ze eet en na 10 minuten is het tijd om weg te gaan. Ik moet het boek zowat uit haar handen trekken.

Daar gaat ze. Onze eersteklasser.

maandag 16 mei 2016

Wát een kind

Daar zit ik, op de pianokruk. Ze heeft al "somewhere over the rainbow" gezongen en "de dingen waar ik zo van hou". Ik weet hoe snel ze dingen oppikt en ik weet dat ze bijzonder muzikaal is. Maar nu gaan we "where do I begin" zingen, uit de musical Lovestory. We hebben hem al weleens doorgezongen een poosje terug. Ze wilde hem heel erg graag doen omdat haar muziekdoosje dit liedje speelt. Maar het is een moeilijk en volwassen lied met veel tekst.
We beginnen en ik verwacht het samen te zingen. Maar nee, ze draait zich om en ze gebaart: "ssst"
Ik hou mijn mond en ze zingt. En leest het Engels. Niet alleen gaat het foutloos maar ze zingt vol overgave. Ik kan er niks aan doen, ik begin een beetje te huilen. Mijn kleine grote dochter. Zeven wordt ze, volgende maand.
We komen bij de bridge en ik begin mee te zingen met de grote moeilijke lijnen. Maar weer gebaart ze en val ik stil. En inderdaad, ze kan het. Dit liedje wat ik al zolang ken en wat me na staat. Zachtjes begin ik te snikken terwijl ik haar begeleid op de piano. Ze kijkt even verbaasd om en glimlacht, om dan weer verder te lezen en te zingen.
Na de slotnoot geef ik haar een dikke knuffel en zeg ik dat ze dat zó mooi gezongen heeft.
"Kunnen we nu Ave Maria zingen, mama?"

Wát een kind.

maandag 18 april 2016

Zelf maken: zakdoeken



Op zich ben ik iemand die best snel dingen vies vindt. Er was dan ook een tijd dat ik er echt niet over peinste om wasbare zakdoeken te gaan gebruiken. Toch ging de hoeveelheid tissues die er hier doorheen gingen en de chloor die gebruikt wordt om die tissues te bleken mij steeds meer tegenstaan. En daarom heb ik een jaar of twee geleden toch de stap genomen wat wasbare zakdoeken te kopen.
En dat blijkt dus echt enorm mee te vallen! Het is helemaal niet viezer dan een tissue, maar meer dan dat: mijn neus is me uitermate dankbaar. Het blijkt dat als je je neus snuit met iets van stof, je huid veel minder beschadigt dan met iets van papier. Zeker als je verkouden bent (en dat ben ik de laatste jaren met een klein kind op school vaak) scheelt dat heel erg veel Rode Neuzen. 

Helaas is het alleen zo, dat zakdoeken dezelfde onhebbelijke neiging hebben als sokken, om kwijt te raken. Ik snap werkelijk niet waar die dingen blijven. Wellicht hebben we een wormhole op zolder ofzo. Ja, je wéét het niet! 

De voorraad zakdoeken slonk dus zienderogen. 

Nu is het zo dat ik erg hou van hergebruik. Niet omdat ik te beroerd ben om bij de Zeeman een euro te betalen voor drie zakdoeken, maar omdat die zakdoeken dan ook weer geproduceerd zijn, met alle gifstoffen (en uitbuiting van mensen in lagelonenlanden) die daarbij komen kijken. 

Ik had nog wat stofjes liggen die over waren gebleven van het smaller maken van dekbedhoezen. Die stofjes bestaan toch al! Dus vanmorgen ging ik aan de slag om een stapeltje zakdoeken te maken. En ook wil ik wat kleinere doeken maken om kleine morsdingetjes en zo op te kunnen vegen. Of snel iets schoon te maken. 

Het is echt Heel Erg Eenvoudig. Iedereen met een naaimachine kan dit. Disclaimer: Dit is de methode voor luie naaisters die graag de kantjes eraf lopen. ;)

Eerst knip je een vierkant uit je stof. Ik vind vrij kleine zakdoeken fijn van 25 bij 25 centimeter, dus ik knipte een vierkant van 26 bij 26 centimeter. Die extra centimeter is zodat je een zoompje kunt maken. 
Je hebt wel je strijkijzer nodig om ervoor te zorgen dat alles netjes glad is. Als je een net vierkant hebt dan strijk je er een zoompje in door een klein stukje om te vouwen en dat dan netjes scherp te strijken. Zie foto 2 hieronder voor  hoe het eruit ziet als je dat aan alle kanten hebt gedaan. 
Dan ga je naar je naaimachine en die zet je op een niet te grote zigzag met een kleine afstand. Bij mij stond hij op anderhalf. 
En dan zigzag je langs de rand van de geknipte stof. ( dus je zorgt ervoor dat het geknipte randje meegenomen wordt in de zigzag. Hierdoor kan er niets meer rafelen).
In de hoekjes stik je een beetje verder en dan een klein stukje achteruit zodat je het hoekje netjes vast stikt en toch weer netjes het hoekje om kan.

En zo maak je binnen no time gezellig een stapel zakdoeken! Het milieu is je dankbaar en je portemonnee ook :)

zaterdag 16 april 2016

Ben's gluten free amazing vegan croissants

This morning my wonderful husband, who really is becoming quite the baker, made glutenfree, egg free, butter free croissants! And they actually taste and smell like croissants! And they're not even unhealthy!
I asked him to write down the recipe and here goes!

Step 1: bread dough
400 g gluten free flour
1/2 teaspoon salt
1 teaspoon dried yeast
1 tablespoon mild olive oil
About 300 mls tepid water

Mix the dried ingredients in a really big bowl. Add enough water so that the dough forms a firm ball. Tip out onto a floured worksurface and knead for 8 to 10 minutes, or until your arm muscles give out.

Cover the dough with a teatowel and leave to rise until doubled in size

Step 2: Preparing croissants
50 grams of coconut oil, or some such fat

Take risen dough and knock it back by kneeding for a couple of minutes

Roll it out into rectangle that is about 1 1/2 times as long as it is wide. Cover 2/3 lengthways with a thin layer of coconut oil. Fold the uncovered 1/3 over, and then the other 1/3 over that.  Google how to  make puff-pastry in the likely event that this is unclear.

Repeat this oiling and folding process two more times.

Roll the dough out one more time. Cut it into 6 squares in a 3x2 pattern. Then cut these squares diagonally into 2 triangles each.

Take each triangle at its widest point and roll it up. Then bend it into a crescent, so that it's kinda, you know, croissant shaped. Place on an oven tray; leave in a warm place to rise.

Step 3: baking
1 teaspoon rice milk
1 teaspoon honey

Mix ingredients together to form a glaze

When the croissants have risen and become puffy, glaze them and place in the oven at 220 C for 15 minutes until golden brown.

Remove from oven and allow to cool.

Eat with whatever you usually eat croissants with.


dinsdag 5 april 2016

Nieuwe ronde nieuwe kansen!

Zo! Ik kan eindelijk weer online! Het is een poosje geleden dat ik een werkend apparaat had om mee te bloggen. Maar nu lukt het weer!
Vanaf nu wil ik dan ook weer proberen om een paar keer per week een bericht te plaatsen! Lezen jullie weer mee?