Terwijl ik het vorige blogje zat te typen bedacht ik me dat ik hier toch eens wat dieper op wil ingaan.
Wat is ziekte? Waar komt het vandaan? Er is genoeg over geschreven, er zijn verschillende (tegengestelde) meningen. Maar hier volgt mijn eigen idee.
We hebben een lijf, dat lijf bestaat in de materie. We hebben emoties, die bestaan deels in materie en deels daarbuiten. We hebben een ziel die dat alles overstijgt. We hebben een ego, dat bestaat uit het beeld dat wij van onszelf hebben, de pijn en het verdriet die we hebben geleden. We hebben een ratio, waarmee we denken, en waarmee velen van ons zich volledig vereenzelvigen. We hebben ook een (familie)verleden dat ons beïnvloedt.
Alles wat wij zien bestaat uit energie die in meer of mindere mate trilt. Er bestaat ook energie die we niet kunnen zien. Denk maar aan ultraviolet licht, denk aan radiogolven. Ik denk dat ook onze gedachtes en emoties daarom een bepaalde vorm van energie zijn, die dus invloed heeft op de materie die ons lichaam is. Wij zijn niet ons denken, maar we leven wel in een zeer rationele wereld en heel veel mensen leven volledig in hun hoofd, in hun denken. Als je dat denken ontstijgt, als het ware gaat kijken naar je gedachtes, vang je een glimp op van de ziel, van wie je eigenlijk bent. Als je uiteindelijk het denken, de ratio, kunt gebruiken voor waar het bedoeld is zonder het te wórden, kom je een eind in de buurt van bevrijding.
Emoties hebben de onhebbelijkheid zich te willen opslaan in je lijf. Vooral je wervelkolom heeft daar een handje van. Hoe lager in de wervelkolom, leert de yoga, hoe langer geleden dat de emotie plaatsvond.
Als zo'n emotie vast gaat zitten kan de energie, die wij zijn, daar niet meer lekker stromen. Er ontstaat een stagnatie, en op zo'n stagnatie kan op een gegeven moment "ziekte" ontstaan. Die dus vaak heel ergens anders vandaan komt. En omdat je lijf in materie bestaat, is die energie veel inerter, onbeweeglijker, en is zo'n ziekte lastiger op te lossen. Vaak snap je het in je hoofd, of vooral in je ziel, allang, maar je lijf hobbelt daar een beetje achteraan. Ook zijn er vaak dingen "overerfd". Zoals de allergieën die mijn moeder heeft, ik ook heb, en een gevoelige Sophie met aanleg voor allergieën.
Dat betekent dat je als het ware bij de geboorte al beïnvloed wordt door wat daarvoor is gebeurd!
Als ik mijzelf maar even als voorbeeld neem: ik denk dat mijn verleden, hoewel op zich volledig verwerkt en vergeven, wel degelijk een grote invloed heeft gehad op mijn gezondheid. En door daar energetisch naar te kijken, kan ik daar absoluut een invloed op uitoefenen. Allereerst door positief te zijn en denken. Ik ben nooit zielig in een hoekje gaan zitten, "kijk mij eens ziek zijn". Ik heb altijd geprobeerd om een oplossing te vinden. Maar, ik denk dat ik wel lang niet altijd liefdevol genoeg ben geweest naar mezelf, niet geduldig en accepterend genoeg ben geweest, en daarmee mezelf lange tijd toch heb tegengewerkt. "Je MOET" is geen fijne zin, maar maar al te vaak zeggen we niks anders tegen onszelf. Wat hebben we hoge verwachtingen van onszelf!
Ik ben zelf geen voorstander van helemaal in de oude emoties en oude pijn duiken om die op die manier op te lossen. Voor mij werkt het beter om in mijn kracht te staan, en vanuit die kracht te kijken naar wat er aan de hand is. Emoties en oude pijn zien en ervaren, zonder me helemaal te laten meeslepen erdoor. Zo stroom je langzamerhand nieuwe, liefdevolle, helende energie in je lijf, die je steeds verder heelt.
Vaak is het, zeker voor mensen die een nare jeugd hebben gehad, alsof je een ui pelt. Je komt na het afpellen van een laagje een nieuw laagje tegen.
Mijn proces duurt lang. Misschien omdat het diep zit en omdat het iets is wat, omdat het in de materie bestaat, niet makkelijk oplost. Omdat er in mijn familie al een lange cyclus van ziekte heerst (een cyclus waarvan ik altijd heb gezegd: die stopt bij mij!) Of misschien omdat ik toch nog niet alle lessen heb geleerd die ik ervan te leren heb.
Wat ik sowieso geloof is dat mijn pad mijn pad is, omdat ik moet leren wat ik heb geleerd. En omdat ik daarmee ook weer andere mensen verder kan helpen op hún pad. En dat laatste is een prachtig en dankbaar iets. We leren vaak het meeste van de dingen die níet leuk zijn, en wie heeft er eigenlijk gezegd dat het leven alleen maar leuk zou (moeten) zijn?
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, je kunt "ziekte" benaderen vanuit materie, vanuit lijf, vanuit de westerse medische wetenschap, of (eigenlijk en/of) vanuit de energetische, emotionele, zachte kant. Het is niet zo dat het ene goed is en het andere fout. Het is wel interessant om eens goed te kijken naar hoe we ziekte benaderen. Zo vinden we het helemaal niet gek dat we, als we een wondje hebben, een korstje kunnen vormen en na een week weer een mooi nieuw huidje hebben. Maar geloven we niet dat veel ziektes ooit kunnen genezen.
Ook hoor ik zo vaak mensen praten over "mijn ziekte". Alsof ze die ziekte bezitten. Of misschien wel de ziekte hen. En daarmee krijg ik altijd het idee dat er een stukje van dat ego tussenzit. Wat levert het je op om ziek te zijn? Aandacht? Liefde? Erkenning? Wat betekent het als je niet meer ziek bent? Wat zou er dan veranderen, positief en negatief?
Ik geloof in ieder geval dat genezing mogelijk is. En door beide kanten te benaderen, zowel materie als energie/emotie hoop ik dat ik snel voorgoed uit de cyclus van ziekte kan stappen.
En omdat ik me zo bewust ben van al deze processen, hoop ik vooral dat ik Sophie een gezond leven kan helpen bereiken!
